Storjungfrun; op een onbewoond eiland.

Misschien hebben we te lang in Gävle gelegen of misschien hebben we niet zorgvuldig genoeg naar de weerberichten gekeken, feit was dat we 3 nachten in Gävle genoeg vonden en dus op donderdagochtend uitvoeren.
En toch kregen we gelegenheid tot omkeren genoeg........

Eerst werden we gehinderd door een persleiding die dwars voor de haveningang lag en waarvan de werkers eraan zeiden: kom aan het eind van de middag nog maar eens kijken!! maar die hebben we kunnen omkopen met 2 biertjes en ze hebben ons vervolgens met hun bootje door het ondiepe deel van de haven geloodst tot we veilig voorbij de persleiding waren.

Vervolgens werkte "Charlies tank" ook tegen. De nieuwe volautomatische tankinstallatie van de Gävle jachthaven weigerde eerst de ING (Maestro) betaalpas van de eerste rekening en vervolgens ook die van de tweede. Toen ik uiteindelijk met veel moeite de pincode van mijn creditcard had gereproduceerd werd die uiteindelijk wel geaccepteerd, echter: tot een maximum van 30 liter, heb je ooit! Ook niet voor een gat gevangen hebben we keer op keer de kaart opnieuw ingevoerd voor nog eens 30 liter, maar na 8 keer was het toch echt afgelopen en werd ook mijn creditcard geweigerd. Maar ja, met 240 liter kunnen we toch weer vooruit.

En toen toch op weg. Eerst anderhalf uur door de scheren en uiteindelijk weer op volle zee die ons opnieuw (zie vorige blog) onaangenaam verraste. De beloofde 8 knopen wind waren dus een volwassen windkracht 5 die we vol op de kop hadden. Dit keer dus niet rollen maar stampen, en hoe! De normale golfhoogte was zo'n 1,5 tot 2 meter en was redelijk te doen, maar af en toe zaten er jongens van minstens 3 meter tussen. Het nemen van zo'n golf valt wel mee, dat gaat redelijk geleidelijk. Maar dan houdt ie ineens op en donder je met veel geweld in het dal erachter. We hebben nog nooit dit soort klappen gehoord en gevoeld! Ook hier een primeur: de bakskist ging aan de wandel en dat was ons nog nooit overkomen. Het schip stoort zich overigens nergens aan en draait onverstoorbaar verder. Ik kon zelfs op de GPS monitor niet zien dat het noemenswaard werd afgeremd door dit natuurgeweld op kop. We draaiden maar 1500 toeren en maakten toch 12 km/uur. Harder gaan heeft geen zin, de klappen worden er alleen maar heviger door.
Na 60 km hadden wij het helemaal gehad. Onze bestemming was Söderhamn maar onze route voerden ook langs het eiland Storjungfrun. Een beetje moegebeukt zijn we daar binnengelopen en zodra je binnen de beschutting van de pieren bent is alle leed geleden. Met een Beerenburger in het zonnetje met een sigaar van Jaap en het is weer gewoon vakantie.

Storjungfrun is vooral bekend om z'n Lighthouse (geen vuurtoren zoals wij die kennen), een lichtbaken. Er staan ook een aantal stuga's en aanvankelijk dachten we dat we helemaal alleen waren. Tot we een vrouw betrapten aan de ouderwetse waterpomp en 2 heren achter de raampjes van een stuga met rokende schoorsteen. Ze deden alle 3 hun uiterste best NIET met ons in contact te treden en dat hebben we ook maar zo gelaten. Interessant detail: het eiland is zo rotsig dat je op elke meter je enkel kunt verzwikken. Daarom hebben ze naar de meest gefrequenteerde plekken (sauna, waterpomp, toilet, barbecue) houten voetpaden gelegd. Ziet er chique uit! Realiseer je wel dat we deze foto hebben gemaakt om 21:30 ! Als wij om 23:00 naar bed gaan is het nog steeds niet donker en om 04:00 uur is het alweer volledig licht.