op de woelige baren.

Je kunt niet altijd maar in een haven blijven liggen en hopen dat de wind afneemt!
Dat dat dan vervolgens onverwachte bestemmingen oplevert hebben we vandaag gemerkt......

Maar laat ik bij het begin beginnen. De vorige blog sloot ik af met de mededeling dat we eerst maar eens wat mijlen zouden gaan maken om de verloren tijd in Trosa goed te maken. Nou, dat hebben we dan ook gedaan. Zaterdag begonnen we redelijk op tijd, zo rond 08:00. Met ontbijt op de brug begonnen we een prachtige tocht door de scheren. De wind was nog steeds redelijk stevig en daar waar we af en toe de beschutting van de eilanden kwijt raakten kon je dat ook merken aan de deining, maar dat waren maar korte stukjes en prima te hebben.

scheren in St. Anna archipel

Vanwege dat voortdurende geslinger en de constant wisselende uitzichten vloog deze verder zonnige dag in de prachtige St. Anna archipel om. Om 17:00 uur en 103 km verder legden we aan in het haventje van Fyrudden, waar we nog net op tijd waren om 400 liter diesel te tanken. Rond die tijd was er nog volop leven in de haven met een bus toeristen die stonden te borrelen, maar 2 uur later was de bus weg en was de haven uitgestorven, Tja, het seizoen is definitief voorbij.......

De dag erna, zondag, was nog mooier, qua weer dan. De wind was nog verder afgenomen en de dag begon zonnig en dat leverde rustig varen op. Helaas, het landschap is langzaam aan het veranderen. De scherenarchipel loopt op z'n eindje en we moeten steeds meer stukken over open zee varen. Er zijn nog wel eilandjes, maar die liggen in ondieptegebieden waar je maar beter uit kunt blijven. Je gaat daar dus met een grote boog omheen, tenzij je in een van de haventjes moet zijn waar je dan middels een meestal, nauwe, bebakende vaargeul naar toe kunt. Saai dus, zoals Juliette zegt. Er valt weinig te zien en de autopilot doet het meeste werk, dus dan ga je maar een Sudoku puzzel doen!!!

"saaie" zeegezichten

Later in de middag stak de wind weer wat op en dat deed ons besluiten om de uitgezochte ankerplek toch maar niet te gebruiken. Mooi plekje, daar niet van, maar te krap om lekker achter het anker te zwaaien. Dat zien we vaker in havenboeken en -pilots. Mooie plekken maar alleen geschikt voor kleine bootjes en de zweedse manier van ankeren: aan de rotsen dus en vastleggen met je hekanker. Niks geen gezwaai!
Dus de knoop maar doorgehakt en nog 1 uur verder gevaren naar Oskarshamn. Emiel, de havenmeester van Italiaanse herkomst, stond ons al op te wachten met z'n bonnenboekje. Het seizoen mag dan voorbij zijn, betaald moet er worden! Maar voor 130 kronen (zo'n 14 euro) krijg je ook wat! Volgens Emiel lagen we eerste rang, we kregen de beschikking over perfecte schone douches en toiletten en..... 2 wasmachines en drogers die we vervolgens van 's avonds laat tot de volgende middag uitgebreid voor ons hebben laten werken. Heerlijk is dat, zo'n lege haven waar je met geen mens rekening hoeft te houden!

lege gastenhaven in Oskarshamn

De volgende dag hebben we Oskarshamn uitvoerig bekeken per fiets. Wandelen is nog steeds niet mijn ding, maar fietsen gaat prima. Het voordeel is dat je je actieradius ook flink uitbreidt en je dus veel meer ziet.
Dat stopte Juliette overigens niet om die middag haar verkenning van het centrum te voet voort te zetten en stevig te scoren tijdens de jaarlijkse uitverkoop. En ik was blij een geldig excuus te hebben niet mee te gaan op dit soort rugbrekende slentertochten!!!

Vandaag hebben we lang getwijfeld of we nu wel of niet zouden gaan. Het was zo'n randgeval, windverwachtingen van zo'n 12-15 knopen uit het oosten terwijl we een bijna zuidelijke koers moeten varen. Uiteindelijk besloten toch te vertrekken naar Kalmar, maar pas later op de dag, aangezien dan de wind wat zou afnemen.
We hadden het eigenlijk wel kunnen weten als je in de haven al 17 knopen meet, maar na een week Trosa wilden we niet opnieuw blijven liggen. Dus om half een gingen de lijnen los. Het eerste half uur uit de haven was een oost-zuidoost traject en dat viel nog wel mee: lekker wiebelen maar niet oncomfortabel. Daarna doken we weer tussen de eilanden voor een beschutte tocht van 1,5 uur. Werkelijk een prachtig sluitstuk van de tochten door de scheren. Veel kruip door, sluip door paadjes van amper schipsbreedte en stapvoets gezoek naar voldoende diepte, maar prachtige uitzichten en hier en daar mensen die zich duidelijk afvroegen wat die rare hollanders hier nog deden.
Maar toen moesten we eruit, de zee op. De windmeter had intussen al 27 knopen laten zien, maar met 7 knopen eigen snelheid is dat 20 knopen echte wind, pal op kop. Dat werd dus stampen met stevige sproeizeeën: tot over de bovenkant van de tent!! Na zo'n 20 minuten wijzigden we de koers naar bijna zuid waardoor we de wind en golven dwars kregen: slecht idee!! Dat hielden we nog geen 2 minuten vol, zo gingen we aan het rollen. We hebben elkaar eens aangekeken en besloten dat dit niet leuk was, dus we hebben de koers weer pal oost gemaakt, recht op het eiland Öland af. Na zo'n 12 km stampen kwamen we in de luwte van het eiland en zo'n 500 mtr voor de kust zijn we zuidwaarts gaan varen en van het ene moment op het andere is alles weer normaal! Rustige wind, vlak water, alsof je je die ruwe zee van zo even maar hebt ingebeeld!
En zo zijn we dus niet in Kalmar, onze oorspronkelijke bestemming aan de westkust, terecht gekomen, maar in Borgholm, aan de tegenoverliggende kust van het eiland Öland. Ook mooi en morgen is er weer een dag, toch? Eerst gaan we morgen Borgholm en omgeving verkennen en wederom later in de middag doen we de resterende 30 kilometer naar Kalmar. De wind is nog steeds 12-15 knopen uit het oosten, dus we blijven in de luwte van het eiland om op het smalste stuk (6 km) weer over te steken naar het vasteland met de wind pal in de rug: lekker surfen!!