De Lorelei bedwongen

Of het nou de mooie dag was of het hebben van moderne middelen als AIS die ons toestond een rustig moment uit te kiezen voor de passage, maar de Lorelei was eigenlijk een beetje een anti-climax.
Toegegeven: het is een van de mooiste en indrukwekkendste stukjes Rijn, maar we kregen niet die ontzettende ontlading toen we er eenmaal voorbij waren!.

De dag voor de Lorelei passage waren we uit Koblenz vertrokken. Voor het vertrek heb ik 2 uur in de machinekamer doorgebracht om alle techniek uitbundig te inspecteren. Je wilt tenslotte niet in de Lorelei bocht ineens geconfronteerd worden met een motor die uitvalt. Dus olie gepeild, filters geïnspecteerd, wierpotten schoongemaakt, V-snaren bekeken, slangklemmen aangedraaid en, niet te vergeten: het impellerdeksel verwijderd en de impeller grondig bestudeerd op scheurtjes.
Niets te vinden, alles perfect in orde.
Vervolgens begonnen we onze reis naar Hafen am Hund, een rustige plek zo'n 4 km. voor de Lorelei. Aan de Lorelei wil je fris beginnen, aan het begin van de dag dus. Niet als je al 6 uur tegen de stroom hebt geploeterd en moe bent en dan nog eens die rots moet nemen.

in Hafen-Hunt zoals onze gastheer het noemt.
Op achtergrond de ondiepe haveningang.

Dus naar Hafen am Hund, maar ons geluk hield op bij de haveningang. Ondiepte stond er, blijf in het midden!  Slecht advies! Ineens kwam de kont omhoog en was de snelheid weg: vastloper dus! Gelukkig was er geen klap of een hoop geraas, dus blijkbaar was de monding dichtgeslibt met zand en modder. Achteruitgeslagen, 10 meter naar stuurboord en weer vast, Weer achteruit, 20 meter naar bakboord, weer vast. Ik wilde eigenlijk al stoppen en nog 2 km doorvaren naar de vluchthaven van St. Goar toen ineens de marifoon tegen mij zei: "So weit wie möglich nach bakbort", oftewel: geloof dat bordje niet, zo dicht mogelijk tegen de pier aan en voorzichtig vooruit.
Ervan uitgaande dat de onbekende wist waar hij het over had, heb ik z'n advies opgevolgd en ben langzaam langs de pier naar binnen gekropen. "Jetzt können sie wieder ins Mitten fahren" zei de marifoon, en de dieptemeter gaf de stem gelijk. Langs een verlaten en vervallen steiger manoeuvrerend kwamen we bij een tweede steiger met 8 ligplaatsen en een Anker Trawler 1100 waar een eenzame man ons stond op te wachten. Jawel, hij was de stem uit de marifoon en nee, we hoefden ons niet verplicht te voelen om bij hem aan te leggen, wetend dat wij 20 meter verder die moderne goed geoutilleerde steiger zagen liggen.

gastvrij onthaal!!

Toch hebben we dat gedaan en na een moeizame aanleg procedure waarbij bleek dat ik gisteren de joysticks van boeg- en hekschroef verkeerd om in het dashboard had geplaatst (hoe krijg je het voor elkaar......), werden wij de tweede boot en de enige gast van Norbert en Regina, de uitbaters en enige bewoners van deze steiger.
We hebben een heel plezierige avond gehad. Wij waren dit jaar de eerste gasten en zij hadden dus alle energie nog om zich om ons te bekommeren. Om 5 uur werden we uitgenodigd voor een biertje en om half acht, vele biertjes en sterke verhalen later verlieten wij hun steigerterras met het gevoel weer vrienden voor het leven te hebben gemaakt.

uitgewuifd

De volgende dag begon al mooi. De hevige wind van de dag ervoor was gaan liggen, de nachtelijke regen en donder was opgehouden en de AIS werd nauwlettend in de gaten gehouden om op tijd een groot gat in de voorbijtrekkende rij schepen te vinden. Op het moment dat we dat zagen aankomen hebben we afscheid genomen van Regina en Norbert, losgemaakt (ditmaal met correct werkende boeg- en hekschroef) en ons voorzichtig voorbij de ondiepte gemanoeuvreerd.  We kwamen 100 meter voor de laatste vrachtvaarder in de rij uit, maar wisten dat die ons ruim voor de Lorelei gepasseerd zou zijn.

de Lorelei

Lorelei waarschuwingsyteem:
geen tegemoetkomend verkeer

En zo was het ook. Met het eerste schip achter ons op 3 km. en geen schepen in de afvaart begonnen we aan het traject. Het is prachtig mooi, de kastelen op de hellingen, de dorpjes langs de oevers en dan die haakse bocht en de vernauwing langs de 130 meter hoge rots. "Vaarttuig" gedroeg zich zoals wij dat van een Smelne verwachten: met 1800 toeren op de teller gingen wij met een keurige 6-7 km/uur door de bocht. Vanwege gebrek aan verkeer hoefden we ook niet krampachtig de stuurboordoever te houden maar konden comfortabel praktisch door het midden. Hoe het ook kan zijn zagen we toen ineens een klein zeilbootje de hoek om kwam. In die haakse bocht krijg je allerhande botsende stromen en behoorlijk wat golven en dit bootje van een meter of 6-7 werd als een gek op en neer gesmeten op die golven. Zo te zien kun je beter stroomopwaarts de Lorelei nemen dan stroomafwaarts!

De "Goethe" komt opstomen!

De rest is anticlimax. We hebben nog zo'n 5 km. zware stroom tegen gehad met als toppunt de monding van de Nahe en het (voormalige) Gat van Bingen. Daar werden we nota bene voorbij gelopen door de stoomboot "Goethe" terwijl wij een armzalige 2,5 km/uur op de teller hadden staan. Na deze ervaring zijn we maar binnengelopen in de haven van Bingen.
Op woensdag 2 mei zijn we van Bingen naar Wiesbaden/Schierstein gevaren. Breed, breed water en dus weinig stroming. Wederom een nevelige dag wat erg jammer is want dit was een erg fraai stuk Rijn. Gelukkig werd dat gecompenseerd met een doorbrekende zon toen we de haven van Schierstein binneliepen. Na een vergeefse poging bij de Marina zijn we uiteindelijk beland bij de Wassersport Verein Schierstein. Laat dat nu dezelfde haven zijn waar de ST168 veertien jaar geleden heeft gelegen! Zelfs het Griekse restaurant in het clubgebouw is er nog!
We voelden ons er erg plezierig. Zeer gastvrij, met regelmatig aanlopen van clubleden om te vragen of alles naar wens was en of ze nog konden helpen etc. etc. Dus we zijn gezellig nog een dagje blijven liggen. Aan boord is tenslotte altijd nog wat te doen!

de monding van de Main (links)

Vandaag, vrijdag 4 mei zijn we uit Schierstein vertrokken. Na 2 vergeefse pogingen witte diesel te krijgen bij verschillende bunkerboten hebben we na 6 kilometer bij Mainz de Rijn verlaten. Geen fanfares, geen gejuich, geen tranen. Ons eerste etappe zit erop. Het was best wel werken met lange dagen en regelmatig slecht weer, maar we hebben er van genoten.

De Lorelei op eigen kiel nemen?: Seen it, done it!!

Voor de rekenaars: Van Amsterdam naar Mainz hebben we 518,1 km afgelegd in 14 vaardagen en 5 ligdagen. De motor heeft 73,6 draaiuren gemaakt en dat geeft een gemiddelde snelheid over het hele traject van 7 km/uur. De gemiddelde vaartijd was 5 uur en een kwartier per vaardag.
Het dieselverbruik weet ik niet, aangezien ik nog niet heb kunnen tanken. Een voorzichtige schatting mijnerzijds is dat we ongeveer 400 liter diesel hebben verstookt op dit traject.