Van Bodrum naar Kas

Ravine Cove

De vorige keer lieten we jullie achter in de prachtige baai van Serçe Limani. Een baai die we hadden opgezocht om een winderig weekend door te komen. Toen we echter op zondag wakker werden, bleek de wind alweer te zijn gaan liggen en zagen de voorspellingen voor die dag er prima uit, terwijl die voor maandag juist wat slechter waren.

Dus niet gedraald: de mooring los gemaakt en vertrokken richting Göçek. 

ontmoeting in het bos

Echter niet met de bedoeling daar al naar toe te gaan, maar om daar vlak voor in een grote baai, Skopea Limani, wederom een ankerplaats te zoeken.

Die vonden we 83,5 km en 7 uur later bij een heel klein strandje in een nauw baaitje. Heel toepasselijk heet dat baaitje "Ravine Cove" omdat achter dat strandje een heel nauwe kloof de berg in voert.

Ik heb het schip domweg het strand opgevaren terwijl we de lijn van het achteranker vierden. Toen met het bootje het strand op met een lange lijn en vervolgens lig je heerlijk stabiel. Er is geen zeilboot die je dat nadoet omdat die met hun lange kiel al veel eerder vastzitten.

Het werd een heerlijke middag: gezwommen, Moederdag telefoontjes met de kinderen, beetje schrijven, kortom: een vrije zondag.

Imam Murat en zijn vrouw

De volgende ochtend besloten we toch het ravijn te verkennen. Met bergschoenen aan op pad gegaan en boven op de berg vonden we een verzameling bouwsels waaronder waarschijnlijk de kleinste moskee van Turkije. En de Imam van die moskee vond ons! Een vriendelijke Turk kwam op ons af, stelde zich voor als Murat en nodigde ons uit in zijn huis. Je kunt dat fatsoenshalve gewoon niet weigeren, maar eerlijk gezegd waren wij ook wel nieuwsgierig. Dus schoenen uit en een klein trapje op naar een overdekt balkon belegd met tapijten.

het verse brood wordt bezorgd.

Daar namen we plaats op kussens en kregen we thee geserveerd door de vrouw des huizes. Murat, de Imam dus, bleek zeer goed Engels te spreken en vertelde hoe zij in hun levensonderhoud voorzien en tegelijkertijd het zielenheil van de 20 families op dit schiereiland verzorgen. De moskee werd getoond en vol trots vertelde hij dat de volgende dag de minaret van 8 mtr. hoog zou worden geplaatst, inclusief drie grote luidsprekers voor de 5x daagse oproep voor het gebed. Weg rust op het eiland!

Zijn vrouw kwam vervolgens met de opbrengsten van hun arbeid: kwartel- en kippeneieren, honing, geitenyoghurt, houtsnijwerk etc. Toen wij eindelijk vertrokken droegen we met ons mee: 12 eieren, een pot sinaasappelhoning, een houten suikerlepeltje en een pot geitenyoghurt. O ja, en een vers brood maar dat zat nog in de oven en zou later worden afgeleverd.

Toen dat inderdaad gebeurd was, hebben we het anker binnengehaald en zijn naar Göçek vertrokken. Slechts een uurtje varen, maar onderweg werden we door een heftige regen en onweersbui overvallen. Die verdwijnen gelukkig net zo snel als dat ze opkomen, dus toe we de haven invoeren was het alweer rustig.

 Op maandag 13 mei waren we weer herenigd als EMYR2013 Ralley groep in Göçek.

Göçek Village Port is een kleine haven waar we ontzettend gastvrij werden ontvangen. Het is ook een haven waar je echt voor de eerste keer voelt dat je in het massatoerisme gebied bent aangekomen. Wat als eerste opvalt zijn al die identieke schepen die keurig naast elkaar in de haven liggen: allemaal huurschepen. Ik ben het exacte getal kwijt, maar het zijn er tientallen: ergens in de buurt van 150 stuks. In dit geval van 2 maatschappijen, 1 Engels (Sunsail) en 1 Nederlands (B&B).
Maar aangezien ze allemaal in de haven liggen is er blijkbaar nog niet veel klandizie, te vroeg nog.

is dit de juiste dolmüs??

Dinsdag 14 mei hebben de bemanningen van "Once Around" en "Vaarttuig" een excursie gemaakt naar Dalyan, wederom een historische plek waar de oude Lycische beschaving prachtige exemplaren van haar kunstige rotsgraven heeft achtergelaten. In de massieve rots uitgehakte tempelgevels en portalen die alleen maar als versiering diende voor de graven die eveneens in die rots werden uitgehakt. Met de dolmüs daar naartoe en deze vorm van Turks openbaar vervoer alleen al is de moeite waard om een uitstapje te maken.

vandaag laten we ons varen

milennium oude rotsgraven

zo kom je de schildpadden (helaas) ook tegen.

In Dalyan aangekomen is het wel even schrikken: hoe moet dat hier zijn in het hoogseizoen! Werkelijk honderden rivierboten liggen klaar om toeristen over de Dalyan rivier langs de rotsgraven te varen en vervolgens door naar Turtle Beach. Gelukkig is het goed georganiseerd en hoef je niet met die honderden schippers te onderhandelen over de prijs. Voor TL 150 hebben we een hele boot afgehuurd en zijn we op pad gegaan. Weer eens wat anders: gevaren worden!
Het werd een prima dag: mooie bezienswaardigheden en veel afwisseling. De tocht op de boot leek wel een tocht door de Biesbosch, alleen daar leven geen waterschildpadden! Het strand was een tegenvaller, helemaal dichtgebouwd met strandstoelen. Hoe schildpadden daar ooit hun eieren moeten leggen??
Tijdens de terugweg werd het snel koud, veel bewolking, dreigende regen, koude wind. Gezien onze zomerse uitrusting waren we blij uiteindelijk weer in het stadje terug te zijn om warm te worden met koffie en pizza.

cray lobster

De volgende dag was een gastronomische!
We vertrokken bijtijds uit Göcek om 20 km verder aan te leggen in een kleine baai met een specialiteiten restaurant: cray lobster!
Om half een werd de lunch geserveerd in de schaduw van een paar bomen, op keurig gedekte tafels. Eerst een heerlijk voorgerecht en vervolgens de kreeften, of liever gezegd: hun staarten want daar gaat het in dit geval om. Heerlijk!!
 

Het Reisgenootschap aan de dis

Rond twee uur in de middag verlieten we Turunç Pinari weer. Een beetje haastig want we hadden tenslotte nog 66 km. varen voor de boeg. Het was dan ook al in de schemering dat we de Marina van Kalkan binnenvoeren. Eigenlijk is het geen Marina, maar een opgepepte stadshaven en het was dus maar goed ook dat Hasan plaatsen voor ons gereserveerd had. Helaas: niet gratis dit keer. Kalkan is geen normale stop voor de EMYR Ralley, dus er moest gewoon betaald worden. Ook hier de prijs voor het massatoerisme: weinig faciliteiten, hoge prijzen!

Xanthos:rotsgraven

en amfitheater

De volgende dag, donderdag 16 mei: opnieuw excursie!
Ik hoop dat de mensen die ons wel eens vragen: wat doen jullie nu eigenlijk de hele dag op zo'n bootje???, er intussen achter zijn dat wij een ontzettend druk leven hebben!
Negen uur precies stond er een busje op de kade om ons naar drie bezienswaardigheden te brengen. Allereerst was dat de opgraving van Xanthos. Deze plek is wederom beroemd vanwege haar rotsgraven. Dit keer echter niet in de berg uitgehakt, maar losstaand, vaak op hoge steenpilaren. Allemaal met een gat erin, want ze zijn allemaal al lang geleden leeg geroofd. Ook pilaren volledig bedekt met schrifttekens zijn hier te zien, helaas zonder vertaling! En natuurlijk het amfitheater, ook hier!
 

Na Xanthos ging het naar Saklikent, de Grand Canyon van Turkije.
Indrukwekkend!! Honderden meters hoog met breedtes variërend tussen enkele tientallen tot een paar meter. Middels een voetpad dat aan een van de wanden bevestigd is kun je ongeveer 500 meter de canyon in en dat is prachtig. Je kunt eventueel nog verder met een gids, maar dan moet je door het tot je middel komende koude en snelstromende water waden. Dat hebben we aan de jeugd gelaten.
 

Patara, prachtig gereconstrueerd. 

De laatste stop was Patara. Opnieuw een archeologische vindplaats met opnieuw een amfitheater. Maar dit keer ook iets onverwachts: Patara was in de oudheid de regeringszetel van wat wel eens werd genoemd "het perfecte voorbeeld van een federale republiek".  
Het gebouw waar de senaatszittingen werden gehouden is grotendeels gerestaureerd en is fascinerend om te zien. Je kunt gewoon de democratie daar aan het werk zien, een heel directe vorm van democratie! Prachtige plek. 
Het vlakbij gelegen strand was opnieuw een teleurstelling, dus we hebben ons door het busje in Kalkan laten afzetten voor een late lunch en direct daarna zijn we naar de boot gelopen om te vertrekken. Als je de keus hebt om in een dure haven te liggen of in een gratis prachtige baai, dan is de keus gauw gemaakt!Opnieuw kwamen we laat aan (19:00) en de eerste plek die we uitgezocht hadden bleek ongeschikt. Vervolgens nog 10 minuten naar een andere baai die veel beter bleek. "Once Around" en "Catalina" vonden een plek aan de steiger van een restaurantje, wij lieten het anker vallen in een klein baaitje in de baai.

"Once Around"

"Catalina"

De volgende ochtend bleken de andere twee de betere keuze te hebben gemaakt. Wij werden om 06:30 ineens wakker van heftige wind. We lagen heerlijk veilig tussen 2 ankers, maar er was slechts een probleem: de wind kwam niet uit de richting van de ankerlijn, zoals gisterenavond, maar kwam er dwars op met als gevolg dat het schip heen en weer begon te draaien. En naarmate de wind sterker werd werd die draaibeweging groter en sneller. Na zo'n geweldige draai van wel 120 graden trok het schip de achterankerlijn strak met zoveel geweld dat het anker volledig vrij kwam. Direct daarop, in de tegenovergestelde richting gebeurde hetzelfde met het hoofdanker en dreven we dus zijdelings weg: gelukkig in de veilige richting.
Ik wilde de ankers al binnenhalen toen ik ineens voelde dat we weer grip hadden, zowel voor als achter! Mooi: eerst dit ministormpje maar eens uitzitten.
Toen het na 20 min. weer bladstil was, hebben we eerst het hoofdanker binnengehaald. En wat hield ons vast? jawel, de mooringlijn van een vissersschip 50 meter voor ons. Gelukkig was het water zo helder dat we goed konden zien hoe e.e.a. lag en met wat voorzichtig manoeuvreren waren we snel vrij. Toen het achteranker en jawel: het zat vast in diezelfde mooringlijn! Nog nooit zo'n lange mooringlijn gezien! Dit kostte wat meer moeite. Juliette moest zelfs via het vluchtluik de zwemplank op om met de pikhaak een extra lijn onder de mooringlijn te krijgen. Toen die gefixeerd was, konden we het anker laten zakken en uit de mooring krijgen.

Kas Marina tegen imposante bergen

Vanuit deze ankerplek gingen we op weg naar de Marina van Kas, net aan de andere kant van het schiereiland waar wij lagen. Na een uurtje varen kwamen we daar gedrieën aan rond het middaguur. De locatie is fantastisch: diep in een baai met een gigantische bergwand erachter.
Opnieuw kregen we een hartelijke ontvangst en de gastvrijheid voor een nacht: Hartelijk dank Setur Marina Kas!
Na de administratieve verwerking zijn we met Mary Kay en Russell naar de vrijdagmarkt gelopen om inkopen te doen. Erg groot en zoals gewoonlijk erg gezellig.
Die avond hadden we een palaver aan boord van "Vaarttuig". Dat kan nog net met 7 man bemanning van 3 boten! "Once Around" kwam met een salade en "Catalina" had toastjes gemaakt terwijl "Vaarttuig" voor de drank zorgde. Het werd een erg gezellige avond! En vruchtbaar ook, want we zijn het eens geworden over ons programma voor de komende week.
Maar daarover meer in de volgende blog!