INTERMEZZO: OVER MONTENEGRO
Ik weet niet hoe het kennisniveau over Montenegro is bij de meeste van onze lezers, maar voordat we er naar toe gingen hebben we ons even geïnformeerd over het land.
In de tijd van Tito was het land deel van Joegoslavië. Ooit begonnen als een onafhankelijk, sterk op de kerk leunend, prins-bisdom was het na de Eerste Wereldoorlog al toegevoegd aan het Koninkrijk Joegoslavië. Dat werd na de Tweede Wereldoorlog voortgezet als de communistische Federatie.
Toen Joegoslavië uiteen begon te vallen na de dood van Tito nam Montenegro eerst deel in een confederatie met Servië, maar tijdens een volksraadpleging in 2006 kozen de Montenegrijnen voor zelfstandigheid, iets wat ook door Servië werd geaccepteerd. Toch blijft de Montenegrijnse zelfstandigheid een gevoelig iets omdat de Montenegrijnen weliswaar de grootste etnische groep zijn maar toch slechts 45% van de bevolking uitmaken. Het deel van de bevolking dat zich Servisch noemt beslaat in totaal zo'n 30% .
Sinds december 2010 is Montenegro kandidaat-lid van de EU, maar er dient nog een hoop te gebeuren voordat het volwaardig lid kan worden, met name op het gebied van de rechtsstaat principes. Sinds 5 juni van dit jaar is Montenegro geruisloos toegetreden tot de NAVO, iets dat de Russen niet erg leuk vinden.
Nog een merkwaardig feit: Montenegro heeft geen eigen munt! Tot 2002 was de Duitse Mark de de-facto munt, maar sinds de verdwijning daarvan heeft de Euro die rol overgenomen. Dit is trouwens een situatie waarmee zowel de ECB als de Europese Commissie niet erg blij zijn. Misschien een scenario voor de Grieken??
EINDE INTERMEZZO.
Eerste etappe: naar
Op woensdag 31 mei hebben we dus Albanië verlaten, Ook hier moest de agent er vroeg bij zijn want we wilden om 08.00hr. weg. De voor ons liggende Zweden wilden blijkbaar al om 07.00 hr. weg dus de agent had een compromis gesloten met zichzelf en kwam om 07.30. Niemand blij dus.
Met een matig tot stevige wind in de rug verlieten we de industriehaven van Dürres en daarmee ook Albanië. Ons reisdoel voor de dag was Ulcinj in Montenegro
En waarom Ulcinj? Nou voornamelijk omdat die plaats ons was aangeraden door Pancho, vriend van nichtje Annemoon. Pancho is nl. afkomstig uit deze plaats en gaat er nog vaak naar toe. Het staat bekend als een mooie badplaats met zandstranden, maar is ook een stad die voornamelijk wordt bewoond door een andere minderheidsgroep in Montenegro: Albanezen.
Daarnaast is het echter ook een van de oudste bewoonde gebieden aan de Adriatische kust. Romeinen, Byzantijnen en Venetianen hebben er allemaal de dienst uitgemaakt. Het heeft daarna ook lang toebehoort aan het Ottomaanse Rijk dus er schijnen heel veel Turkse invloeden in de stad zichtbaar te zijn.
Helaas, al dat moois hebben we moeten missen, we hebben er zelfs geen foto van!
Toen we er na een rustige tocht van 5 uur aankwamen, maakten we eerst vast aan de kade van het kleine haventje. Naderhand hoorden we van Annemoon dat die kade in de volksmond ook wel bekend staat als de "Centrifuge" en wij weten nu waarom. Zelfs in het kalme weer van die dag lagen we behoorlijk te shaken aan die kade en wisten na 2 minuten heel zeker: hier gaan we het geen nacht volhouden. De rest van de haven lag vol of was te klein voor "Vaarttuig" dus het enige alternatief was ankeren voor de kade. Daar lag al een catamaran, maar ook die lag heftig te rollen en te shaken.
Daar kwam bovendien bij dat de behulpzame Montenegrijnen op de kade ons direct wisten te vertellen dat we hier niet mochten zijn als je nog niet bent ingeklaard in Montenegro en dat de controle streng en frequent was en de boetes hoog. Nou jongens, bedankt voor de boodschap.!
Alles bij elkaar opgeteld hebben we dus besloten de lijnen weer los te gooien en door te varen naar Bar, een havenplaats 3 uur verderop die wel Inklaar faciliteiten heeft.
Dus ik ben € 200 gaan pinnen en ben vervolgens naar de havenmeester gegaan. Herinneren jullie het verhaal van mijn eerste kennismaking met een Oost-Europees havenkantoor uit 2012? Nou, net zo iets. Het kantoor was net zo groot en net zo vervallen en vaal als daar in Servië en volgepropt met overbodig huismeubilair. De havenmeesters hadden broers kunnen zijn net als de computers waarop ze werken. In Servië heb ik een hoop vloeken geleerd, maar deze havenmeester heeft 5 jaar extra leertijd gehad en wist dus zijn Windows XP(!!!) machine redelijk vlot te bedienen.
Met het resultaat van zijn berekening in de hand heeft hij mij een Vignet geleverd met een geldigheid van 7 dagen en een prijs van € 96. Dat wil zeggen, het vignette kost € 91 en die € 5 is voor zijn dochter die dat geld naar de bank moet brengen aangezien die na 4 uur dicht is! Family business dus!Aardige bijverdienste voor die dochter, want ook de Engelsen hadden die €5 al betaald!
Met de vereiste papieren in de hand heb ik me weer gemeld bij de grenspolitie en nadat die hun goedkeuring hadden uitgesproken over papieren en paspoorten waren we vrij om ons te bewegen in Montenegro.
Onze eerste beweging was richting Marina. Bij de ingang lag een druk tankstation dus daar hebben we eerst aangelegd om te tanken, 260 liter á € 1,10/liter, niet slecht, zowel prijs als het verbruik.
Iets minder enthousiast waren we over de prijs van de Marina, € 60 voor 1 nacht alhoewel ik daar eerlijkheidshalve bij moet zeggen dat zowel water als elektra inclusief was.
Daar lig je dan: kersvers in Montenegro en reeds € 151,--armer, diesel niet inbegrepen!
Aangezien die dag Juliette's verjaardag was hebben we de vriendelijke havenmeester gevraagd waar we een goed restaurant konden vinden.
Nou, dat wist hij wel en hij gaf ons uitgebreide aanwijzingen. Blijkbaar hadden we niet gevraagd hoe ver het was, want na een half uur lopen waren wij bereid om om te keren en ons geluk elders te proberen toen het restaurant ineens in zicht kwam.
De volgende ochtend, geleerd hebbende van de voettocht van gisteren, hebben we de fietsjes aan de wal gezet en zijn naar de stad gefietst. Eerste doel was het verkrijgen van een SIM-kaart voor internet toegang. Montenegro mag dan kandidaat EU lid zijn, volgens T-Mobile betekent dat niet dat mijn EU-abonnement daar ook geldig is. Ook hier was dat niet zo vreselijk duur, helaas wel kort: 14 dagen geldig voor 6 Gbyte, kosten €10. Aangezien we maar een vignet hebben voor 7 dagen lijkt me dat een prima deal.
Tweede doel was het vinden van een supermarkt. Als we er dan niet in slagen lekker buiten de deur te eten, dan maar binnen de deur! Ook die vonden we al snel, maar helaas was de keuze nogal beperkt en de prijzen niet die we van Albanië gewend waren. Maar toch, met 2 volle rugzakken zijn we terug gefietst naar de boot.
Maar nog konden we niet weg. Eerst 8,5 liter water uit de bilge gepompt (van de lekkende watertank), de fietsjes weer aan boord gebracht en vervolgens getracht de nieuwe SIM kaart aan de praat te krijgen. Met de opgegeven settings van het tutje in de winkel was er geen beweging in te krijgen en ik had geen internet om het op te zoeken.
Uiteindelijk zonder internet uit Bar vertrokken. Onderweg hebben we wel geprobeerd te ankeren maar alle baaien die we tegenkwamen liggen open naar de zee en de heersende W-NW winden. En zelfs met kalm weer lig je hier dus al direct te rollen, zeker als 's avonds de wind wegvalt en het schip dwars op de deining gaat liggen. We hebben het 2 keer geprobeerd waarvan 1 keer langszij in Petrovac en zijn 2 keer na korte tijd weggevaren. Jammer.
Onderweg hebben we nog Sv. Stephan bekeken (dorpje op een rotseilandje), het ziet er mooi uit, maar helaas was de ankerplaats in de luwte van het eiland al bezet door een grote motorboot.
Uiteindelijk werd het toch Budva Marina.
In het beboeide kanaal op VHF 8 de haven opgeroepen en die gaven direct antwoord en coachte ons naar een plaats aan de buitensteiger waar 2 man klaar stonden om ons een dubbele mooring aan te geven. Direct daarna kwam er een jonge vrouw aanlopen die zich voorstelde als de ”conciërge” van de haven. Oh,oh, dacht ik, dat gaat geld kosten. Verder was het wel handig want om bij het havenkantoor te komen moet je zeker een kwartier lopen om de hele haven heen. En nu kwam zij alle papieren verzamelen en nam die mee. Wij konden over een uurtje of anders morgenvroeg langskomen om ze weer op te halen en te betalen. We hebben de verrassing nog even tot de volgende morgen laten liggen.
Die avond hebben we de oude stad bezocht. Dat hebben we wel op de fiets gedaan want het is een behoorlijk eind lopen. In de oude stad de fietsjes geparkeerd en toen gaan wandelen. Erg leuk, volledig ommuurd met een behoorlijk fort en heel nauwe straatjes. En natuurlijk overal winkeltjes, cafés, terrassen en restaurants, volledig ingericht op de toerist. Het moet hier zomers met de benen buiten hangen want er zijn enorme terrassen die nu praktisch leeg staan.
Uiteindelijk zijn we neergestreken op het terras van Aziatisch restaurant Shanghai en hebben daar echt heel lekker sushi en sashimi gegeten. Na 2 mislukte pogingen had Juliette dan toch nog haar verjaardagsdiner!
Het plan was om naar de baai van Kotor te varen maar zover zijn we niet gekomen. Op de kaart had ik al gezien dat de baai van Bigova er interessant uit zag, maar toen we erin voeren zag dat er inderdaad ook zo uit. Er kwam direct een bootje op ons af die vroeg of we geen boei wilden maar die hebben we weggewuifd, tegen dit soort praktijken zijn we juist gewaarschuwd!
We stonden ons af te drogen aan dek toen het bootje weer terugkwam en nogmaals een boei aanbod, alleen dit keer zei hij erbij dat er geen kosten aan verbonden waren. Tja, en dan is het verrekte geruststellend om aan een boei te liggen dus hebben we het anker binnengehaald en met zijn hulp hebben we vastgemaakt aan een boei.
De volgende ochtend hebben we met enige weemoed afscheid genomen van dit baaitje, de eerste fatsoenlijke ankerplek in lange tijd en een plek waar we niet het idee hadden uitgemolken maar juist geholpen te worden.
Die dag ging het verder naar de baai van Kotor. Het weer werd steeds slechter en eenmaal in de baai begon het ook te regenen. We zijn doorgevaren naar een plek onder het eiland Stradioti en hebben daar het anker laten vallen achter een Turkse Gullit die we al sinds Bar elke dag tegenkomen. Nog steeds winderig, regenachtig en kil. Hier eerst maar geluncht en daarna gedut.
Buiten bleef het bewolkt met af en toe wat regen, maar we lagen hier prima en veilig en op een gegeven moment ook alleen toen de Gullit weer vertrok. Toen tegen de avond eindelijk de zon onder het wolkendek doorscheen bleken we op een prachtige plek te liggen vlakbij een klein eilandje met daarop een kerkje dat zo uit de folder leek te komen.
De tocht naar Kotor liep langs Tivat en de grote luxe Marina daar, vervolgens door het nauwe fjord waar we twee kruisende veerponten moesten laten voorgaan, vervolgens een rondje gevaren rond de twee eilandjes, een met kerk, de ander met een fort en toen stuurboord uit naar Kotor. Prachtige omgeving, indrukwekkende bergen maar wat vooral opvalt, zelfs op Pinksterzondag, is het totaal ontbreken van bootjes. Ook toen we aankwamen voor de Marina van Kotor, lagen daar slechts 2 andere schepen. Later die middag/avond kwamen er nog 2 schepen bij maar dat was het dan.
Onbegrijpelijk, de topattractie van Montenegro, een zonnig en vrij weekend en dan slechts 5 boten. Overigens, in de haven lagen wel 2 Gullits waaronder die ene die we al een paar dagen volgen. Ook lag in de haven een enorm cruiseschip aan de kade, dus er komen wel toeristen, maar het is duidelijk dat het prijzenbeleid in de Marina’s op grote schaal in ieder geval de kleine botenbezitter afschrikt. Er liggen wel superjachten in de haven maar die hebben blijkbaar sowieso geld genoeg.
Van daaruit kris-kras door de oude ommuurde stad gelopen. Zoals altijd intiem en gezellig, kleine pleintjes, nauwe straatjes, leuke winkeltjes maar juist daardoor lijken al die steden zo op elkaar. Dorstig op het grote maar praktisch lege terras van Hotel Astoria neergestreken en daar een biertje gedronken. Rond 19:00 hebben we de oude stad verlaten, zijn om de punt van de haven heengelopen en zijn gaan eten bij Restaurant Galion. Dat heeft een overhangend balkon over het water en we hadden bijna uitzicht op de eigen boot. Lag net iets te ver naar achteren. Heerlijk (vis) gegeten, de onprettige verrassing was dat een flesje huiswijn € 40 bleek te kosten. Altijd doorvragen blijkt maar weer! Dat bracht de totale rekening op € 90,60 zonder servicekosten. Dus afgerond op € 100, dure avond!
En ineens besluit je dan door te varen naar Kroatië.
Het is een combinatie van factoren. Kotor is sowieso de laatste attractie van Montenegro want na het uitvaren van de baai in westelijke richting ben je al in Kroatië. We zouden nog 2 dagen in Montenegro kunnen blijven op basis van het vignet, maar wat de doorslag gaf was het weer. Het is nu prachtig vaarweer en de dag dat het vignet afloopt zijn zware wind en hoge golven voorspeld.
De ochtend begonnen met een uitstapje naar de stad om snel wat inkopen te doen. Helaas was ons landingsplekje ingenomen door een (Kroatische) zeilboot, die het absoluut onnodig vond om ons een helpende hand toe te steken bij aanleggen en aan land gaan.
Dat dit soort “vriendelijkheid” sowieso niet normaal is in de Balkanlanden bleek 5 minuten later toen we aan 2 lummelende politieagenten op een bankje de weg naar de bakker vroegen. Ze kijken je niet eens aan als ze met een wegwerp gebaar zeggen “Tourist Information”, herhaling van de vraag gaf dezelfde reactie. Het zit niks te doen maar is te beroerd om een vraag te beantwoorden.
Uiteindelijk de weg gevraagd in een winkel die ons wel de weg wees. Vervolgens naar de open markt tegen de buitenkant van de stadsmuur voor groenten en fruit en vervolgens weer terug naar de boot. Opgeruimd, bootje opgehangen en vertrokken.
Opnieuw valt het op dat er absoluut geen verkeer op het water is. Het grote cruiseschip is vertrokken en er is alweer een nieuw mega schip, dit keer niet aan de kade maar voor anker. Vind de havengelden zeker ook te hoog!!
In alle rust de baai van Kotor uitgevaren, door het fjord waar dit keer slechts 1 veerboot heen en weer vaart en vervolgens naar de douanekade van Tivat, grenzend aan de grote en luxe Marina “Porto Montenegro”.
De politiedame daar was zeer vriendelijk maar voordat ik door haar geholpen kon worden diende ik toch eerst een stempeltje van de havenmeester te halen. En natuurlijk was het kantoor van de havenmeester aan de andere kant van de haven. Maar wacht, ze zou Yacht Solutions waarschuwen. Ondanks het feit dat die om de hoek bleken te zitten duurde het nog 20 minuten voordat we er maar naar toe gelopen zijn. Daar kreeg ik te horen dat ik voor hun diensten, omdat ik geen gast van de Marina was, het halve liggeld diende te betalen. Ik heb niet eens gevraagd hoeveel dat dan mocht zijn maar de man afgekapt en gevraagd waar dat kantoor dan wel is om er zelf heen te gaan. Dat bleek dus inderdaad een kwartier lopen. Ter plekke nog even moeten zoeken want ze hebben deze functionaris in een onooglijk hoekje weggemoffeld, maar in 20 seconden kreeg ik mijn stempel. Daarna weer een kwartier door de zeer luxe marina teruglopen om het stempeltje van de grenspolitie te halen en toen snel wegwezen.
De hele haven van Tivat heeft bij mij een zeer slechte smaak achtergelaten. Marmeren kades met aan de ene kant de meest luxe hotels en winkels en aan de andere kant protserige boten, foute mannen met te veel goud en tattoo’s , hoerige meiden en excessieve rijkdom. De meeste schepen die er liggen komen uit Jersey of Wilmington maar op de meeste wordt Russisch gesproken. Ergerlijk.
Tivat, maar misschien wel heel Montenegro heeft gekozen voor de Nouveau Riche met het foute geld. Het is een prachtig land en qua bevolking hebben we beide uitersten ervaren, stug en onvriendelijk maar ook hartelijk en dienstvaardig. De economie draait om het toerisme en alles kost geld en veel geld ook. Hoge entree en liggelden, maar vaak nog aparte kosten voor water, voor elektra, voor je vuilnis. Uit-eten is zeker vergelijkbaar duur met Nederland, maar vaak veel duurder (maar vaak ook zeer goed).
Een speciale vermelding verdient Ulcinj dat wij hierbij tot het best bewaarde geheim van Montenegro verklaren. Door de beperkte mogelijkheden van in- en uitklaren zal geen schip die haven aanlopen. Als je in Bar inklaart dien je weer 3 uur terug te varen en als je in Bar uitklaart mag je er niet meer komen. Jammer voor Ulcinj!
Rond 13:00 uur kwamen we in de laatste baai en tegen 13:30 draaide we de zee weer op. Op zee is het aanmerkelijk rustiger dan in de baai met zijn draaiwinden en golfjes, hier was het hartstikke vlak.
Rond 16:15 legden we aan aan de Douane Kade van Cavtat in Kroatië. Al die tijd, een dikke 3 uur op zee, zijn we slechts 1 zeilboot en 2 motorboten tegen gekomen.
Maar hoe het Kroatië avontuur afloopt is voor de volgende blog!
Hieronder wederom het kostenoverzicht:
NB1: deze kosten gelden voor "Vaarttuig" met een lengte van 12,3 meter
BAR: totale kosten schip en bemanning € 156,10
In de tijd van Tito was het land deel van Joegoslavië. Ooit begonnen als een onafhankelijk, sterk op de kerk leunend, prins-bisdom was het na de Eerste Wereldoorlog al toegevoegd aan het Koninkrijk Joegoslavië. Dat werd na de Tweede Wereldoorlog voortgezet als de communistische Federatie.
Toen Joegoslavië uiteen begon te vallen na de dood van Tito nam Montenegro eerst deel in een confederatie met Servië, maar tijdens een volksraadpleging in 2006 kozen de Montenegrijnen voor zelfstandigheid, iets wat ook door Servië werd geaccepteerd. Toch blijft de Montenegrijnse zelfstandigheid een gevoelig iets omdat de Montenegrijnen weliswaar de grootste etnische groep zijn maar toch slechts 45% van de bevolking uitmaken. Het deel van de bevolking dat zich Servisch noemt beslaat in totaal zo'n 30% .
Sinds december 2010 is Montenegro kandidaat-lid van de EU, maar er dient nog een hoop te gebeuren voordat het volwaardig lid kan worden, met name op het gebied van de rechtsstaat principes. Sinds 5 juni van dit jaar is Montenegro geruisloos toegetreden tot de NAVO, iets dat de Russen niet erg leuk vinden.
Nog een merkwaardig feit: Montenegro heeft geen eigen munt! Tot 2002 was de Duitse Mark de de-facto munt, maar sinds de verdwijning daarvan heeft de Euro die rol overgenomen. Dit is trouwens een situatie waarmee zowel de ECB als de Europese Commissie niet erg blij zijn. Misschien een scenario voor de Grieken??
EINDE INTERMEZZO.
Eerste etappe: naar Ulcinj Bar
Allereerst: Onze verontschuldiging voor het ontbreken van foto's op 31 mei. Over de volle breedte was het een teleurstellende dag en dan denk je er ook niet aan om foto's te maken.
 |
| Vertrek uit Dürres |
Met een matig tot stevige wind in de rug verlieten we de industriehaven van Dürres en daarmee ook Albanië. Ons reisdoel voor de dag was Ulcinj in Montenegro
Daarnaast is het echter ook een van de oudste bewoonde gebieden aan de Adriatische kust. Romeinen, Byzantijnen en Venetianen hebben er allemaal de dienst uitgemaakt. Het heeft daarna ook lang toebehoort aan het Ottomaanse Rijk dus er schijnen heel veel Turkse invloeden in de stad zichtbaar te zijn.
Helaas, al dat moois hebben we moeten missen, we hebben er zelfs geen foto van!
Toen we er na een rustige tocht van 5 uur aankwamen, maakten we eerst vast aan de kade van het kleine haventje. Naderhand hoorden we van Annemoon dat die kade in de volksmond ook wel bekend staat als de "Centrifuge" en wij weten nu waarom. Zelfs in het kalme weer van die dag lagen we behoorlijk te shaken aan die kade en wisten na 2 minuten heel zeker: hier gaan we het geen nacht volhouden. De rest van de haven lag vol of was te klein voor "Vaarttuig" dus het enige alternatief was ankeren voor de kade. Daar lag al een catamaran, maar ook die lag heftig te rollen en te shaken.
Daar kwam bovendien bij dat de behulpzame Montenegrijnen op de kade ons direct wisten te vertellen dat we hier niet mochten zijn als je nog niet bent ingeklaard in Montenegro en dat de controle streng en frequent was en de boetes hoog. Nou jongens, bedankt voor de boodschap.!
Alles bij elkaar opgeteld hebben we dus besloten de lijnen weer los te gooien en door te varen naar Bar, een havenplaats 3 uur verderop die wel Inklaar faciliteiten heeft.
Naderhand hoorden we van Annemoon dat Pancho op dat moment in Ulcinj was, maar helaas, dat wisten wij niet. Hij had af en toe in de haven gekeken of wij mogelijk gearriveerd waren, maar helaas, het kwartiertje dat wij er zijn geweest heeft hij gemist.In Bar begon dus onze echte kennismaking met Montenegro. Iets over 4 uur in de middag varen we rond een grote ferry en leggen aan bij de douanekade waar doodse stilte heerst. Na even zoeken vind ik aan de zijkant van de ferry terminal een ingang met daarachter het grenspolitie gedeelte waar ik vlot wordt doorverwezen naar het kantoor van de havenmeester, zo'n 10 minuten lopen verwijderd van de haven (logisch toch? ). Gelukkig kom ik onderweg nog een paar Engelsen tegen die me niet alleen het correcte gebouw kunnen wijzen maar ook adviseren om eerst naar de bank te gaan en voldoende cash op te nemen om alle rechten cash te kunnen betalen. Zoals in de meeste landen rond de Middellandse Zee hebben ze ook hier wél belastingen maar géén elektronische hulpmiddelen om die te betalen!
Dus ik ben € 200 gaan pinnen en ben vervolgens naar de havenmeester gegaan. Herinneren jullie het verhaal van mijn eerste kennismaking met een Oost-Europees havenkantoor uit 2012? Nou, net zo iets. Het kantoor was net zo groot en net zo vervallen en vaal als daar in Servië en volgepropt met overbodig huismeubilair. De havenmeesters hadden broers kunnen zijn net als de computers waarop ze werken. In Servië heb ik een hoop vloeken geleerd, maar deze havenmeester heeft 5 jaar extra leertijd gehad en wist dus zijn Windows XP(!!!) machine redelijk vlot te bedienen.
 |
| Het vignet, en de havens vragen ernaar! |
Met de vereiste papieren in de hand heb ik me weer gemeld bij de grenspolitie en nadat die hun goedkeuring hadden uitgesproken over papieren en paspoorten waren we vrij om ons te bewegen in Montenegro.
Onze eerste beweging was richting Marina. Bij de ingang lag een druk tankstation dus daar hebben we eerst aangelegd om te tanken, 260 liter á € 1,10/liter, niet slecht, zowel prijs als het verbruik.
Iets minder enthousiast waren we over de prijs van de Marina, € 60 voor 1 nacht alhoewel ik daar eerlijkheidshalve bij moet zeggen dat zowel water als elektra inclusief was.
Daar lig je dan: kersvers in Montenegro en reeds € 151,--armer, diesel niet inbegrepen!
 |
| maar ook de kustwacht controleert! |
Aangezien die dag Juliette's verjaardag was hebben we de vriendelijke havenmeester gevraagd waar we een goed restaurant konden vinden.
Nou, dat wist hij wel en hij gaf ons uitgebreide aanwijzingen. Blijkbaar hadden we niet gevraagd hoe ver het was, want na een half uur lopen waren wij bereid om om te keren en ons geluk elders te proberen toen het restaurant ineens in zicht kwam.
ADVIES: Vraag niet aan iedereen naar een "goed" restaurant, maar overtuig je eerst van de culinaire smaak en eventuele financiële mogelijkheden (zoals Kees fijntjes opmerkte) van de betrokken persoon.
In onderhavig geval voldeed een cafetaria mét zitgelegenheid blijkbaar aan zijn definitie van een "goed" restaurant terwijl wij onderweg toch echt "betere" restaurants zijn tegen gekomen!We hadden honger, we waren moe dus we hebben er gegeten en eerlijk gezegd was het een eerlijke keuken met simpele gerechten. Helaas was het ook de tweede culinaire mislukking in 2 dagen! Juliette begint echt honger te krijgen.......en toen moesten we nog terug lopen.
De volgende ochtend, geleerd hebbende van de voettocht van gisteren, hebben we de fietsjes aan de wal gezet en zijn naar de stad gefietst. Eerste doel was het verkrijgen van een SIM-kaart voor internet toegang. Montenegro mag dan kandidaat EU lid zijn, volgens T-Mobile betekent dat niet dat mijn EU-abonnement daar ook geldig is. Ook hier was dat niet zo vreselijk duur, helaas wel kort: 14 dagen geldig voor 6 Gbyte, kosten €10. Aangezien we maar een vignet hebben voor 7 dagen lijkt me dat een prima deal.
Tweede doel was het vinden van een supermarkt. Als we er dan niet in slagen lekker buiten de deur te eten, dan maar binnen de deur! Ook die vonden we al snel, maar helaas was de keuze nogal beperkt en de prijzen niet die we van Albanië gewend waren. Maar toch, met 2 volle rugzakken zijn we terug gefietst naar de boot.
Maar nog konden we niet weg. Eerst 8,5 liter water uit de bilge gepompt (van de lekkende watertank), de fietsjes weer aan boord gebracht en vervolgens getracht de nieuwe SIM kaart aan de praat te krijgen. Met de opgegeven settings van het tutje in de winkel was er geen beweging in te krijgen en ik had geen internet om het op te zoeken.
Tweede etappe: ankeren in een mooie baai Budva Marina.
 |
| overal verrijzen nieuwe hotels |
Uiteindelijk zonder internet uit Bar vertrokken. Onderweg hebben we wel geprobeerd te ankeren maar alle baaien die we tegenkwamen liggen open naar de zee en de heersende W-NW winden. En zelfs met kalm weer lig je hier dus al direct te rollen, zeker als 's avonds de wind wegvalt en het schip dwars op de deining gaat liggen. We hebben het 2 keer geprobeerd waarvan 1 keer langszij in Petrovac en zijn 2 keer na korte tijd weggevaren. Jammer.
 |
| Sv. Stephan |
Onderweg hebben we nog Sv. Stephan bekeken (dorpje op een rotseilandje), het ziet er mooi uit, maar helaas was de ankerplaats in de luwte van het eiland al bezet door een grote motorboot.
In het beboeide kanaal op VHF 8 de haven opgeroepen en die gaven direct antwoord en coachte ons naar een plaats aan de buitensteiger waar 2 man klaar stonden om ons een dubbele mooring aan te geven. Direct daarna kwam er een jonge vrouw aanlopen die zich voorstelde als de ”conciërge” van de haven. Oh,oh, dacht ik, dat gaat geld kosten. Verder was het wel handig want om bij het havenkantoor te komen moet je zeker een kwartier lopen om de hele haven heen. En nu kwam zij alle papieren verzamelen en nam die mee. Wij konden over een uurtje of anders morgenvroeg langskomen om ze weer op te halen en te betalen. We hebben de verrassing nog even tot de volgende morgen laten liggen.
Die avond hebben we de oude stad bezocht. Dat hebben we wel op de fiets gedaan want het is een behoorlijk eind lopen. In de oude stad de fietsjes geparkeerd en toen gaan wandelen. Erg leuk, volledig ommuurd met een behoorlijk fort en heel nauwe straatjes. En natuurlijk overal winkeltjes, cafés, terrassen en restaurants, volledig ingericht op de toerist. Het moet hier zomers met de benen buiten hangen want er zijn enorme terrassen die nu praktisch leeg staan.
 |
| eindelijk: echt lekker gegeten |
Uiteindelijk zijn we neergestreken op het terras van Aziatisch restaurant Shanghai en hebben daar echt heel lekker sushi en sashimi gegeten. Na 2 mislukte pogingen had Juliette dan toch nog haar verjaardagsdiner!
Derde etappe: ankeren in mooie baaien.
Op 2 juni zijn we weer uit Budva vertrokken met de bedoeling richting Kotor te varen. Maar natuurlijk eerst naar het havenkantoor! Het ging er allemaal ontzettend vriendelijk aan toe, inclusief het vriendelijke praatje van de office manager. Maar dat neemt nog steeds niet weg dat € 83,50 een verrekte hoop geld is voor één nachtje.
Weer terug gefietst, fietsjes aan boord gebracht, walstroom naar binnen en losgemaakt.
 |
| de baai van Bigova |
Echter, die boeien liggen er niet voor niets…. Onze eerste 2 pogingen leverde slechts een anker vol gras op maar geen grip. De derde poging op een andere plek leverde wel grip op maar of het nou echt muurvast zat, ik had mijn twijfels, maar goed, er stond geen wind en werd ook niet verwacht, dus we hebben het zo gelaten. Ik heb het bootje naar beneden gedraaid en de loopplank opzij gezet zodat we de zwemtrap kunnen gebruiken en zijn voor het eerst dit jaar gaan zwemmen: 23,5 graden best wel lekker.
 |
| toch maar aan de boei, geruststellende zekerheid |
Rond half 6 hebben we de Torqeedo op de Zodiac gezet en zijn naar de kant gevaren. Even naar links en rechts gelopen maar het dorpje heeft absoluut niets te bieden en we zijn toen maar neergestreken op het terras aan het kleine piertje dat toevallig ook het terras van de boeienman bleek te zijn.
We hebben er een uurtje gezeten en er een mojito cocktail gedronken tijdens een prachtige zonsondergang waarvoor €12 mocht worden afgerekend. Nee, echt goedkoop is dit land niet. Rond 19.00 waren we weer aan boord en is Juul gaan koken. We hebben tot 22:00 uur aan dek gezeten, eigenlijk voor de eerste keer dit jaar tot zo laat buiten.
We hebben er een uurtje gezeten en er een mojito cocktail gedronken tijdens een prachtige zonsondergang waarvoor €12 mocht worden afgerekend. Nee, echt goedkoop is dit land niet. Rond 19.00 waren we weer aan boord en is Juul gaan koken. We hebben tot 22:00 uur aan dek gezeten, eigenlijk voor de eerste keer dit jaar tot zo laat buiten.
De volgende ochtend hebben we met enige weemoed afscheid genomen van dit baaitje, de eerste fatsoenlijke ankerplek in lange tijd en een plek waar we niet het idee hadden uitgemolken maar juist geholpen te worden.
 |
| Het fort aan de ingang van de baai |
Vanochtend gaf het oude tablet een hoop problemen. Duidelijk is dat de accu naar de haaien is, maar zelfs aan de lader wilde het niet opstarten. Na een half uur dan eindelijk aan de gang maar vervolgens wilde Navionics niet starten. En toen het dan eindelijk gestart was crashte het weer, of bleef hangen. Uiteindelijk opgegeven en na aankomst het nieuwe tablet gepakt en daar Navionics en PredictWind opgezet. Het oude tablet gaat na 5 jaar niet zo’n beste dienst de prullenbak in.
 |
| Het Montenegro uit de folders, maar wij lagen er! |
Buiten bleef het bewolkt met af en toe wat regen, maar we lagen hier prima en veilig en op een gegeven moment ook alleen toen de Gullit weer vertrok. Toen tegen de avond eindelijk de zon onder het wolkendek doorscheen bleken we op een prachtige plek te liggen vlakbij een klein eilandje met daarop een kerkje dat zo uit de folder leek te komen.
Vierde etappe, naar Kotor.
Op ons idyllisch ankerplekje zijn we die ochtend eerst maar gaan zwemmen om goed wakker te worden. Daar kikker je wel van op! Daarna op ons gemak een lekker weekend ontbijtje genuttigd.
 |
| Het soort jachten in Tivat...... |
 |
| kruisend verkeer in het nauwste deel van het fjord |
Rond 17.00u naar de kant gevaren met ons elektrische bootje en aangelegd naast de andere Turkse Gullit waarvan de (Turkse) schipper zo vriendelijk was aan te bieden ons bootje in de gaten te houden.
 |
| uitzicht vanuit ons restaurant 4 ankerende schepen! |
Daarna snel weer terug naar het schip, waar we net voor donker weer aan boord waren. Buiten nog koffie gedronken, maar na de eerste mug naar binnen en naar bed.
Vijfde etappe: door naar Kroatië.
En ineens besluit je dan door te varen naar Kroatië.
 |
| de prachtige omgeving van Kotor trekt grote cruise schepen |
De ochtend begonnen met een uitstapje naar de stad om snel wat inkopen te doen. Helaas was ons landingsplekje ingenomen door een (Kroatische) zeilboot, die het absoluut onnodig vond om ons een helpende hand toe te steken bij aanleggen en aan land gaan.
Dat dit soort “vriendelijkheid” sowieso niet normaal is in de Balkanlanden bleek 5 minuten later toen we aan 2 lummelende politieagenten op een bankje de weg naar de bakker vroegen. Ze kijken je niet eens aan als ze met een wegwerp gebaar zeggen “Tourist Information”, herhaling van de vraag gaf dezelfde reactie. Het zit niks te doen maar is te beroerd om een vraag te beantwoorden.
Uiteindelijk de weg gevraagd in een winkel die ons wel de weg wees. Vervolgens naar de open markt tegen de buitenkant van de stadsmuur voor groenten en fruit en vervolgens weer terug naar de boot. Opgeruimd, bootje opgehangen en vertrokken.
 |
| ankeren in prachtige omgevingen en op kraakhelder water |
In alle rust de baai van Kotor uitgevaren, door het fjord waar dit keer slechts 1 veerboot heen en weer vaart en vervolgens naar de douanekade van Tivat, grenzend aan de grote en luxe Marina “Porto Montenegro”.
De politiedame daar was zeer vriendelijk maar voordat ik door haar geholpen kon worden diende ik toch eerst een stempeltje van de havenmeester te halen. En natuurlijk was het kantoor van de havenmeester aan de andere kant van de haven. Maar wacht, ze zou Yacht Solutions waarschuwen. Ondanks het feit dat die om de hoek bleken te zitten duurde het nog 20 minuten voordat we er maar naar toe gelopen zijn. Daar kreeg ik te horen dat ik voor hun diensten, omdat ik geen gast van de Marina was, het halve liggeld diende te betalen. Ik heb niet eens gevraagd hoeveel dat dan mocht zijn maar de man afgekapt en gevraagd waar dat kantoor dan wel is om er zelf heen te gaan. Dat bleek dus inderdaad een kwartier lopen. Ter plekke nog even moeten zoeken want ze hebben deze functionaris in een onooglijk hoekje weggemoffeld, maar in 20 seconden kreeg ik mijn stempel. Daarna weer een kwartier door de zeer luxe marina teruglopen om het stempeltje van de grenspolitie te halen en toen snel wegwezen.
De hele haven van Tivat heeft bij mij een zeer slechte smaak achtergelaten. Marmeren kades met aan de ene kant de meest luxe hotels en winkels en aan de andere kant protserige boten, foute mannen met te veel goud en tattoo’s , hoerige meiden en excessieve rijkdom. De meeste schepen die er liggen komen uit Jersey of Wilmington maar op de meeste wordt Russisch gesproken. Ergerlijk.
Tivat, maar misschien wel heel Montenegro heeft gekozen voor de Nouveau Riche met het foute geld. Het is een prachtig land en qua bevolking hebben we beide uitersten ervaren, stug en onvriendelijk maar ook hartelijk en dienstvaardig. De economie draait om het toerisme en alles kost geld en veel geld ook. Hoge entree en liggelden, maar vaak nog aparte kosten voor water, voor elektra, voor je vuilnis. Uit-eten is zeker vergelijkbaar duur met Nederland, maar vaak veel duurder (maar vaak ook zeer goed).
Een speciale vermelding verdient Ulcinj dat wij hierbij tot het best bewaarde geheim van Montenegro verklaren. Door de beperkte mogelijkheden van in- en uitklaren zal geen schip die haven aanlopen. Als je in Bar inklaart dien je weer 3 uur terug te varen en als je in Bar uitklaart mag je er niet meer komen. Jammer voor Ulcinj!
 |
| het meest zuidelijke puntje van Kroatië |
Rond 16:15 legden we aan aan de Douane Kade van Cavtat in Kroatië. Al die tijd, een dikke 3 uur op zee, zijn we slechts 1 zeilboot en 2 motorboten tegen gekomen.
Maar hoe het Kroatië avontuur afloopt is voor de volgende blog!
Hieronder wederom het kostenoverzicht:
NB1: deze kosten gelden voor "Vaarttuig" met een lengte van 12,3 meter
BAR: totale kosten schip en bemanning € 156,10
- inklaren met vignet voor 1 week € 96,10
- Marina Bar, 1 nacht € 60
BUDVA - MARINA totale kosten schip en bemanning € 83,50
- liggeld per nacht: €83,50
Overige nachten vrij en kosteloos geankerd op de mooiste plaatsjes.
TOTALE KOSTEN SCHIP EN BEMANNING, 4x ANKEREN, 2x IN HAVENS, €239,60
Overige kosten:
TANKEN: we hebben niet in Montenegro getankt
INTERNET: 6 Gbyte per 2 weken € 10
UIT ETEN: gemiddeld € 52/maaltijd voor 2 pers.
Varieerde voor ons twee tussen € 22 en €100 en omvatte meestal één salade, 2 hoofdgerechten, fles water, halve liter wijn en/of bier. We hebben steeds zeer goed gegeten behalve de eerste keer voor €22 (alle waar naar zijn geld!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten