Het ligt al kilometers ver weg en het is alweer bijna 3 weken geleden dat we daar vertrokken, maar toch vind ik dat Zakinthos een aparte blog waard is. Niet alleen omdat we daar 12 dagen geweest zijn, maar stomweg omdat het anders is dan de andere Ionische eilanden.
Geographisch gezien behoort Zakinthos tot de Ionische eilanden, net zoals Corfu, Levkas, Meganisi, Kefalonia, Ithaca en nog een aantal kleinere eilanden. Zakinthos is op de eerste plaats al anders omdat het verder verwijderd is van de anderen in de groep en daardoor bijvoorbeeld niet wordt aangedaan door de zeilboten van de charter flottieljes. In hun contract staat dat ze niet mogen oversteken van Kefalonia naar Zakinthos (niet verzekerd), dus toen wij dat wel deden leek het wel alsof wij alleen waren. En toen we aankwamen in de kleine haven van Ay. Nikolaos was het welkom al direct een wereld van verschil. Moet je op de andere eilanden zelf maar uitzoeken waar en hoe je aanlegt, hier staat direct iemand klaar om je op te vangen, aanwijzingen te geven en je lijnen aan te nemen. In ons geval waren dat enerzijds de mensen van een Pools schip die de ochtend aan het vieren waren met een fles champagne en anderzijds de schipper van een Nederlandse zeilboot. Je vindt ze ook overal! Terwijl ze links en rechts bezig waren "Vaarttuig" aan de kade te binden, kwam Dimitris ons verwelkomen. Wat hij werkelijk is weet ik niet (behalve eigenaar van het aanpalende restaurant, exploitant van 5 rondvaartboten, verkoper van eilandtrips, bemiddelaar bij het huren van auto's), maar hij is de grote regelneef van dit deel van het plaatsje waar toevallig ook deze kade toebehoort. Hij verwelkomt je als de Bijbelse verloren zoon, legt uit waar je wat kunt krijgen en wat te doen en praat vooral niet over geld, want daar gaat het hier niet om, zegt hij. Hier gaat het om de menselijke contacten, over het menselijk geluk en het hebben van een heerlijke dag: Welkom in Zakinthos!! Heb je nog beddengoed te wassen, maar natuurlijk, hier is de wasmachine en daar de drooglijn.
Het ging er inderdaad heel relaxed aan toe, die zaterdag de 4e juni, Blijkbaar is de plek heel populair bij Nederlanders, want behalve wij lagen er nog 3 Nederlandse (zeil)boten. Met de twee aan bakboord kregen we maar moeilijk contact. Iets anders was het met de bemanning van de Pescador, een 10 meter zeilboot die wat later kwam in het gezelschap van een Engelse zeilboot en waar we direct contact mee hadden. Tony (zij) en Chih Ling(hij) bevaren al jaren de Middellandse Zee van Spanje tot Turkije en waren zeer geïnteresseerd in onze avonturen met een motorboot.
Die avond zijn we gaan eten in het restaurant van Dimitris (dat is toch het minste wat je kunt doen na zo'n ontvangst, niet?). En nee, je wordt niet in je nek geslagen zoals ik al die Hollandse lezers hoor denken. De vriendelijkheid gaat door in de bediening en de gerechten uit mamma's keuken. Ook pappa bemoeit er zich mee door zijn persoonlijke favoriete gerechten aan te wijzen. En als we dan toch besluiten om iets anders te nemen, komt hij persoonlijk toch een schaaltje van dat gerecht brengen om zijn gelijk te halen; inderdaad, heerlijk. En hij krijgt bijna ruzie met z'n dochter (die het terras runt) wanneer hij ons nogmaals benadert met een gespleten tak van een cypress om uit te leggen dat zonder een barbecue van dit hout je niet die speciale smaak aan het vlees of de vis kunt geven. Daarna werd hij weggestuurd, waarschijnlijk om zich te wassen en te scheren want hij zag eruit als Zorba de Griek na 5 dagen op een stormachtige zee.
Na die zeer geslaagde maaltijd zijn we nog aan boord geweest van de Pescador en hebben een hoop waardevolle aanwijzingen gekregen. Enerzijds voor een eventuele terugtocht via Frankrijk, anderzijds voor onze trip rond de Peloponnesos. Bedankt, Tony en Chih Ling!!
Onze avonturen van de volgende zondagochtend (Blauwe Grot en afbreken van de davit) hebben we reeds beschreven in de vorige blog, dus we pakken de draad weer op bij de aankomst in Zakinthos.
Dat was toch iets anders, want hier ging het duidelijk wel om geld. We hadden per telefoon en SMS ons plekje gereserveerd en toen we aankwamen per marifoon onze komst aangekondigd. Ging allemaal prima en we werden keurig tussen 3 vertrekkende en aankomende ferries door naar binnen geloodst en naar onze plek gepraat waar we vakkundig werden geholpen bij het vastleggen naast een superjacht (voor de liefhebber: een Faedship onder Engelse vlag: "Oncle Paul").
 |
| Zo lagen wij in Zakinthos stad (zoek "Vaarttuig"!) |
De twee mannen die ons hielpen waren de havenmeester die een half uurtje later zijn zoon op ons afstuurde om te innen, en de lokale olieman die voordat de laatste knoop gelegd was wilde weten of we diesel nodig hadden. Jazeker, ik heb zo'n 150 liter nodig, wat kost het??
En dan begint het spel waarbij je als Nederlander de neiging hebt je boos te maken en opgelicht te voelen. Mijn advies: niet doen! Het is een spel, zij proberen zoveel mogelijk te verdienen, wij zo min mogelijk kwijt te raken. Als je je na afloop bekocht voelt is het je eigen schuld. Had je maar beter moeten onderhandelen.
- Hij: diesel kost € 1,20
- Wij: nou olieman, ik heb ineens geen diesel meer nodig.
- Hij: hoezo?
- Wij: wel, in Sami werd hij aangeboden voor 1,08/liter
- Hij: Hmm, nou vooruit dan, €1,08/liter
- Wij: shit, nog te hoog geboden! (ondanks dat je in 2 minuten 12 cent van de literprijs hebt afgehaald).
Naderhand zagen we dat de reguliere pompen aan de weg een prijs tussen €1,12 en € 1,15 hanteerden, dus zo slecht was die prijs nog niet. Bovendien bleken we 190 liter nodig te hebben dus voor hem was de deal ook de moeite waard.
We hadden de diesel nog niet in de tank zitten of de zoon van de havenmeester, Andrew samen met collega George meldden zich om de administratie in orde te maken.
Dat is dan € 20/dag meldt Andrew: het spel begint weer dacht ik, alleen hadden we dat al niet gespeeld??
Nee, Andrew, € 15/dag was de afspraak. Voor de vorm wordt nog tegen gesputterd en getelefoneerd en uiteindelijk blijft het dus € 15/dag.
Maar ik vraag me dus af als ik wat minder had opgelet of onderhandeld: waar gaat die € 5/dag naar toe? En ik durf er dus bijna gif op in te nemen dat dat in de eigen broekzak gaat. In die van de zoon dus, niet die van de vader. En dat gevoel wordt dus verder versterkt wanneer ik vervolgens 2 kwitanties moet tekenen en ook apart moet afrekenen, een van € 60 en een van € 90 (voor 10 dagen). Op mijn vraag waarvoor dat is, kwam geen duidelijk antwoord.
De uiteindelijke baas over de haven is de Port Authority en daar hebben we al vaak mee te doen gehad. De mannen hebben een duidelijk tarief x de lengte en dat is de prijs. Wil je langszij? dan komt daar nog 50% bij. Andrew en vriendje George horen bij een bedrijfje van vader Danny die door Port Authority is ingehuurd om de havengelden te innen. Dat daar een plus op staat voor diensten als reserveren en aanleggen kan ik me iets bij voorstellen, maar hier kreeg ik het idee dat er een beetje wild-west heerst ten aanzien van de prijzen. Wat gaat er nou naar de Port Authority en wat blijft aan de strijkstok hangen?? En al die formulieren zijn in het Grieks, geen woord Engels erbij.
Enfin, gedurende de 11 dagen aan de wal zijn we goede vrienden gebleven met Andrew, George en de olieman, Inclusief koffie aan boord. Je weet nooit wanneer je de mannen nodig hebt, niet?
De dag na aankomst hadden we een auto gereserveerd (via Andrew) met de duidelijke instructie: om 09:00 voor de deur. We hebben het eerder meegemaakt dat verhuurders een uur later dan gevraagd komen opdagen en dat doodnormaal vinden. De instructie was: negen uur. Half negen is prima, 5 over negen: geen auto meer nodig. Daar waren ze blijkbaar zo van onder de indruk dat ze om half negen voor de deur stonden: 20:30 wel te verstaan, de avond tevoren! Wat ons betreft geen probleem, alleen jammer dat het al begon te schemeren en je dan op een zwarte auto weinig krassen meer ziet. Wel met hem afgesproken dat we de auto konden houden tot 10:00 uur op woensdag, zodat ik Juliette nog naar het vliegveld kon brengen.
 |
| Gerakis nesting Beach |
Maar we hebben genoten van die dag.
 |
| links de nesten, rechts de ttoeristen |
Ons doel was het zuiden te verkennen waar een groot natuurgebied tussen 2 kapen ligt, en waar je ook met de boot nauwelijks kunt komen. We zijn eerst naar Vasilikos gereden en daar naar de Gerakas Nesting beach gelopen. Een prachtig strand waar de waterschildpadden (Caretta Caretta) haar eieren op het strand komt leggen. Als toerist kun je op het strand komen maar uitsluitend langs de waterlijn.
 |
| instortingsgevaar: erosie van de duinen |
De rest van het strand is voor de nesten (door vrijwilligers bewaakt) die 2 maanden nodig hebben om uit te komen.
Het is een prachtige omgeving met sterk geërodeerde tufstenen duinen.
Onderweg naar de noordkant van de baai kwamen we door het plaatsje Maherado waar volgens de Michelingids een prachtig oud kerkje zou staan met antiek zwaar vergulde iconen. Niets bleek minder waar; we vonden het kerkje, maar de door vuur zwart verkoolde voordeur bleek op slot.
In ons rondje om de kerk kwamen we de werkplaats van een houtsnijder tegen die met een zwaar geornamenteerde sierlijst van lindehout bezig was. Dit was geen meubelmaker maar een beeldhouwer! Op onze vraag voor wie dit was, was zijn antwoord: de kerk. En vervolgens wees hij op ander werk in zijn werkplaats zoals rijk versierde koorstoelen die allemaal voor de kerk waren. Reparatie dus? Nee, de hele kerk is nieuw was zijn antwoord.
 |
| de buitenkant is helemaal gerestaureerd |
Sindsdien is er een restauratietraject op gang gekomen dat volledig door vrijwilligers wordt uitgevoerd, gesteund door giften van sponsors maar ook van toeristen.
 |
| de houtsnijder voor zijn werk |
Deze beeldhouwer werkt al jaren overdag aan de vervanging van al het houtsnijwerk in de kerk (kosteloos) en is 's avonds barkeeper in een uitgaansgelegenheid in de buurt om brood op de plank te krijgen.
Hij is vervolgens de sleutel gaan halen en heeft ons de vernieuwde kerk laten zien. Verbazingwekkend wat hij allemaal gemaakt heeft. Diep onder de indruk hebben ook wij een donatie gedaan en hebben hartelijk afscheid genomen.
 |
| Opa had er ook zo een.... |
Helemaal passend in een Griekenland zonder geld: de boeren staan 10% van hun oogst af voor de betaling van de verwerking en hiermee kan het bedrijf doen wat het zelf wil. Sommige boeren nemen vervolgens hun 90% olie mee naar huis, anderen kiezen ervoor hun olie aan Aristeon te verkopen.
 |
| olie proeven in het winkeltje |
Natuurlijk was er een bedrijfswinkeltje en een bijbehorende proeverij. Nooit geweten dat er zoveel verschillende smaken zijn van olijfolie. En natuurlijk gingen we niet naar huis zonder olie!
De rest van de dag in gepaste vakantiestemming doorgebracht aan het strand van de westkant van de baai, in Lima Keri. Zon, zee en strand, wat wil je nog meer.
De volgende ochtend heb ik Juliette naar het vliegveld gebracht. Na het afscheid ben ik snel terug naar de boot gereden om ervoor te zorgen dat de auto voor 10 uur terug was.
En jawel, stipt om 10 uur kwam er iemand aanlopen met een duidelijk doel. Dit gaat niet goed, schoot het door me heen, oordelend naar de manier waarop de man keek en bewoog. Had de hele man nog nooit gezien, hij was ook iemand anders dan degene die de auto gebracht had. De man loopt op de auto af en er omheen maar het is duidelijk dat hij slechts voor een deel belangstelling heeft: de voorbumper.
Hij kijkt, wijst en roept beschuldigend: "this is fresh, you have damaged my property".
Nou was het de avond dat de auto gebracht werd al schemerig, maar toch niet zo donker dat ik dat niet gezien had. Die bumper had inderdaad al een deuk en hing half los en daar had ik de brenger ook al op gewezen. Maar deze man was nieuw en was blijkbaar uit op wat extra omzet want het volgende wat hij zei was: "This was not there, this will cost me a few hundred euro to fix". Al die tijd had hij me nog niet aangekeken, dus nu kwam ik van de boot af, ging voor hem staan en zei: "Look at me! look me in the eyes and repeat what you just said". Nou, dat was hij niet van plan! Hij liep weer om de auto heen, frommelde met loszittende sierstrips (ook oud), alsmaar roepend "you damaged my property".
Nou mogen de Grieken spelletjes willen spelen, maar dit is een spelletje waar ik geen zin in had. Ik heb hem dus aan zijn verstand gepeuterd dat hij zijn leugens elders moest gaan verkopen en als de sodemieter met zijn auto moest verdwijnen. Uiteindelijk heeft hij dat ook gedaan maar niet voordat hij nog had geroepen: "I will drown your boat, I will come with screwdriver and push holes in your bottom". Leuke jongens, die Grieken.
Vijf minuten later kwam George langs. Ik heb hem een koffie gegeven en hem het verhaal vertelt en laten weten dat hij beter een andere verhuurder voor zijn klanten kan gaan zoeken. Hij heeft direct de verhuurder gebeld die ter plekke zijn excuses heeft aangeboden. Wat bleek: hij had zelf geen auto's op voorraad die dag en er een geleend bij een conculega. Hij had hem zelf gebracht, maar zijn conculega had hem opgehaald en gemeend dit spelletje te moeten spelen. De volgende dag kwam hij zelf langs om nogmaals zijn excuses aan te bieden, waarop ik maar weer bij hem een auto gereserveerd heb voor de terugkomst van Juliette.
 |
| voor €30/dag kun je niet alles verwachten: kale banden op een aftandse Kia Picanto |
Enfin, ik heb Juliette van het vliegveld gehaald (helemaal vol van onze kleinzoon Teun) en we zijn wederom aan een trip begonnen, ditmaal naar het noorden van het eiland. Dat was dit keer spectaculair door de rit zelf.
 |
| spectaculaire vergezichten |
 |
| en landelijke tafereeltjes |
Zakinthos is vooral vlak met een rand van bergen aan de west- en noordkant. Onze eerste rit was vnl. door de vlakte gegaan, deze naar het noorden ging vooral door de bergen en dat leverde spectaculaire vergezichten op.
 |
| de trots van Callinico |
Op de terugweg, in de vlakte tussen de wijngaarden hebben we dit keer een bezoek gebracht aan een wijngaard, "Callinico", een van de twee grote wijnmakers van Zakinthos. Een derde generatie familiebedrijf waarvan de tweede generatie na de aardbeving van 1953 opnieuw moest beginnen omdat het oude bedrijf volledig verwoest was. Maar opnieuw beginnen heeft ook zijn voordelen, dus ook hier een ultra modern bedrijf met veel roestvrijstaal en een volledig geautomatiseerde bottelarij.
Alles is zo kleinschalig dat je door de eigenaar zelf wordt rondgeleid, terwijl zijn zus in het winkeltje annex proeverij staat. Ik vind de Griekse wijnen geen van allen erg lekker. Ze zijn allemaal erg droog, op het zure af. Ze mogen dan de Retsina bijna hebben vergeten, iets van de smaak is toch blijven hangen. Maar toch, met 15 liter wijn in de kofferbak zijn we weer richting boot gereden, hebben de auto ingeleverd (dit keer zonder incidenten) en zijn de volgende dag vertrokken van Zakinthos.
 |
| de oude jaargangen, helaas alleen van na 1953 |
De moraal van dit verhaal:
tot nu toe was onze algemene indruk van de Griek een van een norse, verantwoordelijkheid ontwijkende en niet graag werkende man of vrouw.
Natuurlijk zijn ook hier charlatans en oplichters maar in Zakinthos hebben we toch vooral andere Grieken leren kennen: hardwerkende doorzetters, vriendelijk en behulpzaam en in staat zich met hart en ziel voor een goed doel in te zetten.
Boven hun hoofd hangt steeds het zwaard van Damocles van het totale faillissement van de Griekse staat, maar daar willen ze niet aan denken en hopen dat het weggaat als je het negeert. De gevolgen van zo'n faillissement zijn waarschijnlijk zo ernstig dat ze daar niet aan willen denken. Intussen ploeteren ze door en proberen voor hun kinderen een betere toekomst te creëren dan die ze zelf hebben gekregen.
We hebben met ze te doen: die vriendelijke en gastvrije Grieken die hier ook niet om gevraagd hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten