Rond de Peloponnesos - Deel 1

Op 16 juni verlieten we dus de haven van Zakinthos, zij het met enig gedoe. Onder ons schip liep een  mooring lijn die in de dagen er voor al door een aantal andere schepen gevangen was en intussen strak aangetrokken. Zoals we al vreesden liep die inderdaad over ons roer maar gelukkig konden we die er met de pikhaak vanaf duwen. Maar bij het inhalen van het anker kwamen ook wij tot de ontdekking dat deze mooring intussen door die andere schepen over onze ketting was gegooid en wij dus met onze speciaal hiervoor aangeschafte haak aan de gang moesten om de lijn uit het anker te krijgen. Onder applaus van een Engelse boot lukte ons dat voortreffelijk en konden we eindelijk aan onze reis rond de Peloponnesos beginnen.

Vrijdag 16 juni 2016 - Katakolon.

Katakolon: asfalt en cruiseschepen

Ons eerste reisdoel was Katakolon, een kleine stad met als enige verdienste een enorme kade waar cruiseschepen kunnen aanleggen en bussen bij het schip kunnen komen om vervolgens enorme aantallen passagiers naar Olympia te vervoeren. Of althans dat wat er over is van de originele plek waar vroeger de pan-Hellenistische Spelen werden gehouden.

het heen en niet-terug treintje naar Olympia

Ook wij hadden een bezoek aan deze plek op het programma staan, maar wij namen  de volgende ochtend gewoon de trein. Toch had deze een verrassing voor ons en onze Engelse mede-passagiers in petto: hij ging inderdaad naar Olympia, maar op de terugweg slechts tot halverwege.....
Enfin, wij zijn Olympia gaan bezoeken en het is toch wel een plek die indruk op je maakt. 

er wordt nog steeds gerend op de atletiekbaan van Olympia!

Vooral het "Atletiek stadion" , een vlakke baan met de marmeren start en finishlijn nog steeds aanwezig en 2 verhoogde aarden wallen aan weerszijden waar zo'n 40.000 toeschouwers de wedstrijden konden volgen. 

Het Olympisch complex

Voor de rest zijn het vooral de fundamenten van de oude gebouwen en tempels die je een indruk geven van de omvang van het complex. Deze oude spelen zijn begonnen ergens in de 8e eeuw BC en zijn doorgegaan tot 393 AD, een respectabel aantal jaren. Het was dan ook niet alleen een sportfestijn, maar tijdens de hoogtij dagen vooral een politiek toneel waar gepoogd werd de verschillen tussen de Griekse staten vreedzaam op te lossen.

een van de weinigen restanten
die nog wel overeind staan

Helaas staat er weinig meer overeind. Voor een deel het gevolg van moedwillige vernieling door de eerste christelijke Romeinse Keizers die dit maar een heidens oord vonden (toegewijd aan Zeus en Hera), deels het gevolg van een aardbeving in de 6e eeuw AD.

selfie in een propvolle bus

De terugweg naar de boot viel uiteindelijk wel mee. De trein bracht ons inderdaad naar Pyrgos en dat bleek zijn eindpunt voor die dag. De vriendelijke conducteur wees ons vervolgens de bushalte waar een half uurtje later de bus naar Katakolon vertrok. Helaas waren op dat moment ook de scholen uit en zat de bus al propvol toen die arriveerde. Ook in Griekenland leren de kinderen tegenwoordig niet meer om op te staan voor de oudere medemens, dus dat was 45 minuten hangen in de lussen als haringen in een ton.

We hadden intussen genoeg van de asfalt vlakte die zich voor de boot uitstrekte, dus na terugkomst hebben we het schip losgegooid, zijn om de pier gevaren en zijn heerlijk in de baai voor anker gegaan waar we nog konden zwemmen.

Zaterdag 18 t/m zondag 19 juni 2016 - Kyparissia

Die zaterdag hebben we een flinke tocht gemaakt, 60,5 km naar het zuiden, naar Kyparissia.
Uitermate kalm weer dus er ook een kalme tocht van 6 uur varen van gemaakt, steeds de kust volgend langs de 10 meter diepte lijn. We hadden ook de sleephengel uitgelegd in de hoop een visje te verschalken, maar niks hoor. Daar varen we eigenlijk ook te hard voor, maar je weet maar nooit! Een prachtige kustlijn met zandstranden en lage duinen. Heel veel groen en af en toe een parasol.

schildpad in de haven van Kyparissia

Rond 14:00 uur kwamen we aan in de praktisch lege haven van Kyparissia waar we de luxe hadden langszij te kunnen aanleggen aan een kade met een kraan!
Dit weekend bleek het Orthodox Pinksteren te zijn en dat betekent weer groot feest voor de Grieken! De Engelse boot en de bemanning waarmee we Olympia hadden bezocht was intussen ook aangekomen en met hen hebben we een biertje gedronken en plannen gemaakt voor de volgende dag.
We waren helaas genoodzaakt een hoop water te kopen aangezien het water uit de tank erg duf smaakte. Waarschijnlijk het water dat we in Zakinthos getankt hebben, zelfs onze filters konden die smaak er niet uit halen.
Zaterdagavond nog even de heuvel opgelopen naar het centrum, maar de drukte daar kon ons niet bekoren, dus we zijn weer bijtijds terug naar de boot gegaan.

De zondag begonnen met het in ontvangst nemen van de Vaderdag-wensen van de kinderen, toch leuk dat ze aan hun ver-weg vader denken! Vervolgens hebben we het watersysteem volledig leeggepompt, half gevuld en weer leeg gepompt en weer afgevuld in de hoop het duffe water kwijt te raken.

Op zondagavond hebben we onszelf opgetut en zijn met Michel en Sandy (van de Engels boot) met een taxi naar het plein voor de kerk gereden (redelijk hoog op de berg), waar de traditionele varkensbarbecue werd gehouden. Complete speenvarkens zijn gebarbecued en liggen nu voor de diverse taveernes om genuttigd te worden. Wij zaten al redelijk vroeg aan tafel (rond 20:00) uur, maar dat is veel te vroeg voor de Grieken die pas bij duisternis naar buiten komen. Maar dat gaf ons de gelegenheid te luisteren naar de eredienst geluiden uit de Kerk en te kijken naar de volledig uitgedoste Grieken die langzaam aan de straten gingen bevolken. Na de eredienst begonnen overal op straat de bandjes met folkloristische muziek te spelen, waarbij de inspanning telt en niet de kwaliteit van de muziek. 

de Brexit werd uitgebreid besproken
maar de stemming bleef goed!

Tijdens de maaltijd hadden we ook nog een discussie over de Brexit volksraadpleging. Michel en Sandy zijn voorstander van uittreding zoals de meesten van de oudere generatie Engelsen. Veel verder dan de populistische opvattingen uit de Tabloids kwamen ze helaas niet en zo blijkt maar weer dat vooral de bangmakers onder de politici (zoals wij die helaas ook kennen) het winnen van degenen die vooral de mogelijkheden en kansen benadrukken.
Wisten jullie overigens dat het merendeel van de jongere generatie Engelsen vóór Europa hebben gestemd???

Maandag 20 juni t/m dinsdag 21 juni 2016 - Ormos Navarinou

Spectaculaire entree, na passage weer in rustig water

Rond 07:00 uur begonnen we op maandag aan een onrustige tocht naar de baai van Navarinou. We hadden een deinig van zeker 0,5 meter met uitschieters naar 1 meter. Gelukkig konden we een gunstige koers varen. Rond 11:00 uur voeren we de spectaculaire entree van de baai binnen waar het water direct rustig is.

Deze baai is enorm belangrijk in de Griekse geschiedenis. Hier ging een Engels, Frans, Russische vloot in 1827 de strijd aan met een Ottomaans/Egyptische vloot. In totaal meer dan 100 schepen en 3500 kanonnen beschoten elkaar 4 uur lang en na afloop moesten de Ottomanen zich terugtrekken. Eerst van de omringende zeeën, wat later ook van de Peloponnesos die door Franse troepen werd schoon geveegd. 5 Jaar later erkenden de Ottomanen de Griekse onafhankelijkheid en na eeuwen van onderdrukking door zowat elke koloniale staat in de regio werd er een begin gemaakt met een zelfstandige Griekse staat.
Geboren in bloed, opgegroeid met niets: het heeft de Grieken nooit echt meegezeten.

de baai bij nacht

Wij hebben twee dagen heerlijk genoten van de prachtige baai en het heldere water rond de boot. Heerlijk zwemmen, lezen en luieren.
O ja, de waterzuivering heeft geholpen: het water uit de tank smaakt weer prima.

woensdag 22 juni 2016 - Mithoni

We vonden het een beetje spannend om uit te varen vandaag. Nog steeds een zware deining van 0,5 - 1 meter, maar volgens de voorspelling pal van achteren.

Baai van Mithoni, vanaf de Turkse Toren

En gelukkig hadden de weerprofeten vandaag eens gelijk: 10 knopen wind en golven pal in het hek en zo surften we voor de golven uit naar Mithoni. Daar even een scherpe bocht naar bakboord om zo snel mogelijk achter de kaap met de Turkse Toren en in haar luwte te komen. En dan krijg je daar toch een vervelende combinatie: de deining is weliswaar veel lager, maar hij is er wel. Maar dan is er ineens geen wind meer en dat betekent dat het schip achter haar anker dwars op de deining gaat liggen en lekker begint te rollen.

Wij hebben die deining zoveel mogelijk ontlopen door heel veel te zwemmen. Aan het eind van de middag zijn we met de Zodiac het dorp ingegaan om dat te bekijken, hebben een terrasje gepikt en zijn 's avonds gaan eten in restaurant "Klimataria". Voor de lezers die nog ooit in Mithoni gaan komen: beslist aan te raden.
's Nachts stak gelukkig een windje op en werd het koeler, konden we toch nog fatsoenlijk slapen.

Donderdag 23 juni 2016 - Koroni

Alle Venetiaanse bouwwerken zijn versierd
met de Leeuw van St. Marco

We konden Mithoni toch niet verlaten zonder het fort en de Turkse Toren te bezoeken, dus we zijn al vroeg weer in de Zodiac gestapt om aan de wal te gaan. Het fort in kwestie is een Venetiaanse fortificatie bedoeld om de Venetiaans handelsbelangen en vaarroutes te beschermen tegen (Ottomaanse en Libische) kapers en ander gespuis. De Turkse Toren is een restant van de periodes dat de Ottomanen er toch weer in slaagden de overhand te krijgen en diezelfde gebieden weer inlijfden in hun invloedssfeer. En aan die arme Grieken werd niets gevraagd!

de Turkse Toren, een Ottomaanse toevoeging aan een
Venetiaanse versterking

Groot en indrukwekkend, maar dat zijn al die ruïnes uit alle tijden hier in Griekenland. Zelden een land gezien waar zoveel moois door zoveel "beschavingen" weer met de grond gelijk gemaakt werd.
Rond 11:00 uur het anker gelicht voor de rit van 32 km rond de eerste vinger van de Peloponnesos.  

de baai van Koroni
met alweer een fort!!

In de winderige baai van Koroni het anker laten vallen maar dat ging niet lang goed. Zo lig je 2 uur op dezelfde plaats en zo ga je ineens in sneltreinvaart op de vissersbootjes af. Dat is dan ook precies de reden waarom we na het ankeren in de wind NOOIT de boot verlaten. Krap op tijd de motor gestart en gelukkig uit de overal om ons heen liggende moorings weten te blijven. Een paar honderd meter verder het anker opnieuw laten vallen en dit keer ging alles goed. Rond 20:00 uur ging de wind liggen en werd het toch nog een rustige avond.

Vrijdag 24 - dinsdag 28 juni 2016 - Kalamata Marina

regen in Kalamata

Koroni kon ons niet echt boeien dus we zijn de volgende ochtend rond 10:00 uur vertrokken voor de 37 kilometer naar Kalamata. Er zit wat zware wind in de lucht dit weekend dus we willen een rustige, veilige haven waar we ook de was kunnen (laten) doen, het schip kunnen ontdoen van haar zoutkorst en de voorraden kunnen aanvullen.
Echter eerst even gezwommen, het water was totaal vlak en rimpelloos. Daarna aan de rustige tocht naar het noorden begonnen. Hoe veranderlijk het weer hier is werd vandaag weer eens bevestigt. In het zicht van Kalamata hebben we bij windstil weer geankerd aan een verlaten strand voor lunch en zwemmen. Bij het zwemmen moesten we al een lijn uitleggen om niet te ver van de boot te waaien en na het zwemmen had ik de grootste moeite om de Zodiac weer aan de davits te krijgen. Toen die eindelijk hing en verankerd was, moest ik uiteindelijk kruisend de laatste kilometers naar de haven afleggen, zoveel deining stond er alweer. Bij de haven ga je pal voor de wind recht op de kust af om op het laatste moment met een haakse bocht vol gas de haven in te zwenken. En daar moet je dan bovenop de rem om niet te ver door te schieten: spectaculair! 
We werden verwacht en kregen een mooi plaatsje toebedeeld. De Marina is iets duurder dan normaal (€ 34/nacht) maar daar staat tegenover dat de elektriciteit is inbegrepen en het water voor de hele periode € 4 is. Dus de boot is uitgebreid gewassen en de airco draaide de hele dag!
We waren door diverse mensen gewaarschuwd voor Kalamata: te duur, te ver, helemaal niks aan etc. Wij vonden dat allemaal erg meevallen.

het eerste slachtoffer

Maar eerst de zaterdag: het begon al vroeg te regenen en ik had nog net de tijd om tussen de druppels door de zaken met het Marina Office te regelen. Daarna wilden we op de fiets boodschappen gaan doen, dus ik haal de fietsen naar boven waar bleek dat de fiets die vorig jaar in Finike in de haven was gevallen volledig vast zat: geen remmen geen versnellingen, moeizaam draaien van de trapas.
Maar tegen de tijd dat ik zover was dat ik de fiets in ieder geval bij een fietsenmaker kon krijgen was het gedaan met het buitengebeuren. De regen viel met bakken uit de hemel en maakte daarmee mijn wassen volstrekt overbodig. Het eerste slachtoffer van de regen was een klein bootje achter ons. De half gespannen bimini liep vol met water tot je er bijna in kon zwemmen waarna ineens de buizen het begaven en de hele boel omkiepte. Gelukkig viel het meeste water in de haven en niet in de boot!

en nog meer regen

Tot diep in de avond heeft het gehoosd, echt enorme hoeveelheden water, Daarna nam het langzaam af en werd het een rustige nacht.







De zondagochtend die koel en aangenaam was hebben we gebruikt om wat achterstallig onderhoud te doen. De luiken geopend en alle techniek gecontroleerd en waar nodig bijgevuld.

Railway Park in Kalamata

In de middag hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de stad ingelopen via het "Railway park". Het schijnt dat midden jaren negentig de spoorwegen op de Peloponnesos failliet zijn gegaan en toen gemakshalve maar zijn opgeheven. Dat betekent dat er in diverse steden musea zijn ontstaan op de plek van het oude station.

met het modernste stoom materiaal

In Kalamata is van het hele spoortraject tot aan het station (vlak bij de haven) een langgerekt park gemaakt waar de treinen nog aan de perrons staan. Als je dat bekijkt is het overigens geen wonder dat ze failliet zijn gegaan. Het materiaal dat er staat is bij ons al in de jaren 50 naar de musea verhuisd.






Op maandag ben ik op de fiets de stad in gegaan om een fietsenmaker te zoeken en die vond ik vlak bij de haven aan de rand van het spoorwegpark. Ik heb hem de fiets van Juul laten zien met de vraag of hij hiervoor onderdelen had en dat was geen enkel probleem. Dus als een haas terug en met Juul en de beide fietsjes naar de fietsenmaker. Volgens hem was het met een uurtje wel gedaan, nou: van ons kreeg hij er twee!

eindelijk haar verjaarscadeau genuttigd:
overheerlijke paling met wijn van levkas

We zijn zelf verder de stad ingelopen om nog wat diverse boodschappen te doen, hebben vervolgens een enorme kar vol bij de Supermarkt ingeladen en bij de kassa laten staan om aan de boot te laten bezorgen en zijn terug gegaan naar de fietsenmaker om een zo goed als nieuwe fiets in ontvangst te nemen. Voor de rekenmeesters:
- 2x nieuwe remkabel met RVS binnenkabel
- 1x nieuwe versnellingskabel met RVS binnenkabel
- 1x nieuwe shifter (op het stuur) voor 7 versnellingen
- nieuwe remblokjes rondom
- alles gesmeerd en geolied en nieuwe lucht in de bandjes
voor een totaal bedrag van € 24. Daar kan ik zelf niet voor gaan prutsen!!

Ook de dinsdag zijn we nog in Kalamata gebleven. Hier is het weer prima, maar op onze plaats van bestemming gaat het vandaag nog behoorlijk waaien. Bovendien hadden we nog best wat te doen.
Het begon met de plaatselijke olieman. Toch maar besteld om de tank af te vullen. Dat kwam met 139 liter uit op een gemiddeld gebruik van 1 liter per nautical mile en daar ben ik best tevreden mee. Daarna hebben we de fietsjes gepakt en zijn de stad weer ingereden op zoek naar een hardware store waar we twee mooie RVS haakjes hebben gevonden om de WC en douche deur mee vast te zetten. Tot nu toe gebruikten we daar kurken voor maar ik had er ineens genoeg van om iedere keer op mijn knieën te moeten om een deur vast te zetten.

de vloekende maar desondanks wonderen verrichtende
Makita dealer

Al zoekende naar geschikte winkels kwamen we ineens een Makita dealer tegen. Herinnert U zich het nog?? Tijdens de installatie van de zonnepanelen had ik mijn Makita schroef/boormachine verbrand en daar is ineens een dealer!  Wij naar binnen en zij hadden precies zo'n machine in hun display. Kun je daarvan de motor vervangen? Jawel dat kon! Dus wij weer op de fiets terug naar het schip, de Makita in de rugzak en terug naar de dealer.
Hij had beloofd dat te doen in 5 minuten maar dat werden er 50 gelardeerd met een keur van Griekse vloeken die wij gelukkig niet verstonden. Maar na afloop had ik weer een werkende Makita! De kosten?: € 20, Super!!

Tijdens onze laatste avond in Kalamata werden we ineens aangeroepen vanaf de wal. Dat bleek de bemanning van "Blauwvoet" te zijn en kennissen van Rits en Marian ("White Whale")  door hen op ons spoor gezet. Die gaan we dus nog vaker zien!

vertrek uit Kalamata over een spiegelgladde zee

Woensdag 29 juni 2016 - Porto Limeni

Op woensdag 29 juni hebben we dan eindelijk Kalamata verlaten. Rond 10:00 uur gooiden we de lijnen los en voeren we een kalme zee op: geen wind, geen golven, kortom: perfect. Alleen boven de bergen ten oosten van ons hing een dik pak dreigende wolken tot laag in de dalen. Een extract uit het logboek:
11:15 - we ronden de eerste kaap, het wordt duidelijk onrustiger. 
12:00 - Imposant berglandschap aan BB, helaas nog steed in nevelen, we beginnen te rollen.
13:00 - We gaan kruisen tussen 130⁰ en 180⁰, motor naar 1700 rpm
13:50 - Al kruisend de baai in van Porto Limeni, de deining loopt gewoon door. Vinden in het NO van de baai een kleine pier met nog net 15 meter vrij voor ons. Deining wordt niet helemaal weggenomen maar is dragelijk. Uit de lichaamstaal van de vissers valt niet helemaal op te maken of ze blij met ons zijn.

We zijn er blijven liggen en na verloop van tijd ontdooide de vissers wat. Een vertrok al vrij snel met zijn bootje, de andere bleef en werd wat praatzamer na een biertje. Uiteindelijk heeft hij ons zelfs geholpen de boot nog een paar meter te verhalen waardoor we nog beter uit de deining lagen. We hebben een rustige nacht doorgebracht aan dat piertje op een plek waar absoluut niks te doen was.

aan onze pier in Porto Limeni

Hoe het verder gaat met onze tocht rond de Peloponnesos? Wacht op deel twee van deze tocht!

Herman en Juliette

Over Zakinthos.

Het ligt al kilometers ver weg en het is alweer bijna 3 weken geleden dat we daar vertrokken, maar toch vind ik dat Zakinthos een aparte blog waard is. Niet alleen omdat we daar 12 dagen geweest zijn, maar stomweg omdat het anders is dan de andere Ionische eilanden.

Geographisch gezien behoort Zakinthos tot de Ionische eilanden, net zoals Corfu, Levkas, Meganisi, Kefalonia, Ithaca en nog een aantal kleinere eilanden. Zakinthos is op de eerste plaats al anders omdat het verder verwijderd is van de anderen in de groep en daardoor bijvoorbeeld niet wordt aangedaan door de zeilboten van de charter flottieljes. In hun contract staat dat ze niet mogen oversteken van Kefalonia naar Zakinthos (niet verzekerd), dus toen wij dat wel deden leek het wel alsof wij alleen waren. En toen we aankwamen in de kleine haven van Ay. Nikolaos was het welkom al direct een wereld van verschil. Moet je op de andere eilanden zelf maar uitzoeken waar en hoe je aanlegt, hier staat direct iemand klaar om je op te vangen, aanwijzingen te geven en je lijnen aan te nemen. In ons geval waren dat enerzijds de mensen van een Pools schip die de ochtend aan het vieren waren met een fles champagne en anderzijds de schipper van een Nederlandse zeilboot. Je vindt ze ook overal! Terwijl ze links en rechts bezig waren "Vaarttuig" aan de kade te binden, kwam Dimitris ons verwelkomen. Wat hij werkelijk is weet ik niet (behalve eigenaar van het aanpalende restaurant, exploitant van 5 rondvaartboten, verkoper van eilandtrips, bemiddelaar bij het huren van auto's), maar hij is de grote regelneef van dit deel van het plaatsje waar toevallig ook deze kade toebehoort. Hij verwelkomt je als de Bijbelse verloren zoon, legt uit waar je wat kunt krijgen en wat te doen en praat vooral niet over geld, want daar gaat het hier niet om, zegt hij. Hier gaat het om de menselijke contacten, over het menselijk geluk en het hebben van een heerlijke dag: Welkom in Zakinthos!! Heb je nog beddengoed te wassen, maar natuurlijk, hier is de wasmachine en daar de drooglijn.

Het ging er inderdaad heel relaxed aan toe, die zaterdag de 4e juni, Blijkbaar is de plek heel populair bij Nederlanders, want behalve wij lagen er nog 3 Nederlandse (zeil)boten. Met de twee aan bakboord kregen we maar moeilijk contact. Iets anders was het met de bemanning van de Pescador, een 10 meter zeilboot die wat later kwam in het gezelschap van een Engelse zeilboot en waar we direct contact mee hadden. Tony (zij) en Chih Ling(hij) bevaren al jaren de Middellandse Zee van Spanje tot Turkije en waren zeer geïnteresseerd in onze avonturen met een motorboot.
Die avond zijn we gaan eten in het restaurant van Dimitris (dat is toch het minste wat je kunt doen na zo'n ontvangst, niet?). En nee, je wordt niet in je nek geslagen zoals ik al die Hollandse lezers hoor denken. De vriendelijkheid gaat door in de bediening en de gerechten uit mamma's keuken. Ook pappa bemoeit er zich mee door zijn persoonlijke favoriete gerechten aan te wijzen. En als we dan toch besluiten om iets anders te nemen, komt hij persoonlijk toch een schaaltje van dat gerecht brengen om zijn gelijk te halen; inderdaad, heerlijk. En hij krijgt bijna ruzie met z'n dochter (die het terras runt) wanneer hij ons nogmaals benadert met een gespleten tak van een cypress om uit te leggen dat zonder een barbecue van dit hout je niet die speciale smaak aan het vlees of de vis kunt geven. Daarna werd hij weggestuurd, waarschijnlijk om zich te wassen en te scheren want hij zag eruit als Zorba de Griek na 5 dagen op een stormachtige zee.

Na die zeer geslaagde maaltijd zijn we nog aan boord geweest van de Pescador en hebben een hoop waardevolle aanwijzingen gekregen. Enerzijds voor een eventuele terugtocht via Frankrijk, anderzijds voor onze trip rond de Peloponnesos. Bedankt, Tony en Chih Ling!!

Onze avonturen van de volgende zondagochtend (Blauwe Grot en afbreken van de davit) hebben we reeds beschreven in de vorige blog, dus we pakken de draad weer op bij de aankomst in Zakinthos.
Dat was toch iets anders, want hier ging het duidelijk wel om geld. We hadden per telefoon en SMS ons plekje gereserveerd en toen we aankwamen per marifoon onze komst aangekondigd. Ging allemaal prima en we werden keurig tussen 3 vertrekkende en aankomende ferries door naar binnen geloodst en naar onze plek gepraat waar we vakkundig werden geholpen bij het vastleggen naast een superjacht (voor de liefhebber: een Faedship onder Engelse vlag: "Oncle Paul").

Zo lagen wij in Zakinthos stad (zoek "Vaarttuig"!)

De twee mannen die ons hielpen waren de havenmeester die een half uurtje later zijn zoon op ons afstuurde om te innen, en de lokale olieman die voordat de laatste knoop gelegd was wilde weten of we diesel nodig hadden. Jazeker, ik heb zo'n 150 liter nodig, wat kost het??
En dan begint het spel waarbij je als Nederlander de neiging hebt je boos te maken en opgelicht te voelen. Mijn advies: niet doen! Het is een spel, zij proberen zoveel mogelijk te verdienen, wij zo min mogelijk kwijt te raken. Als je je na afloop bekocht voelt is het je eigen schuld. Had je maar beter moeten onderhandelen.

• Hij: diesel kost € 1,20
• Wij: nou olieman, ik heb ineens geen diesel meer nodig.
• Hij: hoezo?
• Wij: wel, in Sami werd hij aangeboden voor 1,08/liter
• Hij: Hmm, nou vooruit dan, €1,08/liter
• Wij: shit, nog te hoog geboden! (ondanks dat je in 2 minuten 12 cent van de literprijs hebt afgehaald).

Naderhand zagen we dat de reguliere pompen aan de weg een prijs tussen €1,12 en € 1,15 hanteerden, dus zo slecht was die prijs nog niet. Bovendien bleken we 190 liter nodig te hebben dus voor hem was de deal ook de moeite waard.

We hadden de diesel nog niet in de tank zitten of de zoon van de havenmeester, Andrew samen met collega George meldden zich om de administratie in orde te maken.
Dat is dan € 20/dag meldt Andrew: het spel begint weer dacht ik, alleen hadden we dat al niet gespeeld??
Nee, Andrew, € 15/dag was de afspraak. Voor de vorm wordt nog tegen gesputterd en getelefoneerd en uiteindelijk blijft het dus € 15/dag.
Maar ik vraag me dus af als ik wat minder had opgelet of onderhandeld: waar gaat die € 5/dag naar toe? En ik durf er dus bijna gif op in te nemen dat dat in de eigen broekzak gaat. In die van de zoon dus, niet die van de vader. En dat gevoel wordt dus verder versterkt wanneer ik vervolgens 2 kwitanties moet tekenen en ook apart moet afrekenen, een van € 60 en een van € 90 (voor 10 dagen). Op mijn vraag waarvoor dat is, kwam geen duidelijk antwoord.
De uiteindelijke baas over de haven is de Port Authority en daar hebben we al vaak mee te doen gehad. De mannen hebben een duidelijk tarief x de lengte en dat is de prijs. Wil je langszij? dan komt daar nog 50% bij. Andrew en vriendje George horen bij een bedrijfje van vader Danny die door Port Authority is ingehuurd om de havengelden te innen. Dat daar een plus op staat voor diensten als reserveren en aanleggen kan ik me iets bij voorstellen, maar hier kreeg ik het idee dat er een beetje wild-west heerst ten aanzien van de prijzen. Wat gaat er nou naar de Port Authority en wat blijft aan de strijkstok hangen?? En al die formulieren zijn in het Grieks, geen woord Engels erbij.
Enfin, gedurende de 11 dagen aan de wal zijn we goede vrienden gebleven met Andrew, George en de olieman, Inclusief koffie aan boord. Je weet nooit wanneer je de mannen nodig hebt, niet?

De dag na aankomst hadden we een auto gereserveerd (via Andrew) met de duidelijke instructie: om 09:00 voor de deur. We hebben het eerder meegemaakt dat verhuurders een uur later dan gevraagd komen opdagen en dat doodnormaal vinden. De instructie was: negen uur. Half negen is prima, 5 over negen: geen auto meer nodig. Daar waren ze blijkbaar zo van onder de indruk dat ze om half negen voor de deur stonden: 20:30 wel te verstaan, de avond tevoren! Wat ons betreft geen probleem, alleen jammer dat het al begon te schemeren en je dan op een zwarte auto weinig krassen meer ziet. Wel met hem afgesproken dat we de auto konden houden tot 10:00 uur op woensdag, zodat ik Juliette nog naar het vliegveld kon brengen.

Gerakis nesting Beach

Op dinsdag 7 juni zijn we dus per huurauto het eiland gaan verkennen. Zakinthos kent eigenlijk best wel een redelijk wegennet, maar het is overal kris-kras door dorpjes, over heuvels en bergen dus veel harder dan 50 km/uur gaat het niet, vinden wij. Maar niet de Grieken! Of het nu Porsches, Kia's autobussen of vrachtwagens zijn: het heeft haast en komt je dus voorbij met halsbrekende toeren. Ik heb het al eerder gezegd: een Griek houdt zich aan God noch gebod, TENZIJ hij kans loopt betrapt te worden. De overdaad aan kruisjes en kapelletjes langs de wegen en afgronden is daar de stille getuige van, maar dat schijnt de Grieken niet te stoppen.
Maar we hebben genoten van die dag.

links de nesten, rechts de ttoeristen

Ons doel was het zuiden te verkennen waar een groot natuurgebied tussen 2 kapen ligt, en waar je ook met de boot nauwelijks kunt komen. We zijn eerst naar Vasilikos gereden en daar naar de Gerakas Nesting beach gelopen. Een prachtig strand waar de waterschildpadden (Caretta Caretta) haar eieren op het strand komt leggen. Als toerist kun je op het strand komen maar uitsluitend langs de waterlijn.

instortingsgevaar: erosie van de duinen

De rest van het strand is voor de nesten (door vrijwilligers bewaakt) die 2 maanden nodig hebben om uit te komen.

Het is een prachtige omgeving met sterk geërodeerde tufstenen duinen.

Onderweg naar de noordkant van de baai kwamen we door het plaatsje Maherado waar volgens de Michelingids een prachtig oud kerkje zou staan met antiek zwaar vergulde iconen. Niets bleek minder waar; we vonden het kerkje, maar de door vuur zwart verkoolde voordeur bleek op slot.

In ons rondje om de kerk kwamen we de werkplaats van een houtsnijder tegen die met een zwaar geornamenteerde sierlijst van lindehout bezig was. Dit was geen meubelmaker maar een beeldhouwer! Op onze vraag voor wie dit was, was zijn antwoord: de kerk. En vervolgens wees hij op ander werk in zijn werkplaats zoals rijk versierde koorstoelen die allemaal voor de kerk waren. Reparatie dus? Nee, de hele kerk is nieuw was zijn antwoord.

de buitenkant is helemaal gerestaureerd

Lang verhaal kort: de kerk is in 2005 tot op de grond toe afgebrand, maar dat kon de Michelingids in 2014 natuurlijk nog niet weten! Na de brand stonden alleen de buitenmuren en de verkoolde voordeur nog overeind. Alles in de as: koorbanken, altaarstuk, muurschilderingen, plafond-schilderingen inclusief de marmeren vloer en alle oude iconen.

Sindsdien is er een restauratietraject op gang gekomen dat volledig door vrijwilligers wordt uitgevoerd, gesteund door giften van sponsors maar ook van toeristen.

de houtsnijder voor zijn werk

Deze beeldhouwer werkt al jaren overdag aan de vervanging van al het houtsnijwerk in de kerk (kosteloos) en is 's avonds barkeeper in een uitgaansgelegenheid in de buurt om brood op de plank te krijgen.
Hij is vervolgens de sleutel gaan halen en heeft ons de vernieuwde kerk laten zien. Verbazingwekkend wat hij allemaal gemaakt heeft. Diep onder de indruk hebben ook wij een donatie gedaan en hebben hartelijk afscheid genomen.

Opa had er ook zo een....

Even verderop, in het dorp Lithakia, kwamen wij het Olive Press Museum tegen. Dat bleek onderdeel van een hypermodern bedrijf Aristeon) dat 15% van de olijvenoogst van Zakinthos verwerkt. Zakinthos heeft zo'n 2 miljoen olijfbomen waarvan 80% ouder is dan 100 jaar. Buiten het moderne bedrijf loop je langs de historie van het olijf persen, binnen zie je de moderne realiteit van roestvrij staal, vacuumpompen, wasstraten, crunchers en snelle centrifuges. Er komt geen pers meer aan te pas en de flauwe kul van eerste (extra virgin) en tweede persing kun je ook allemaal vergeten. Van binnenkomst tot olie duurt een half uur en wat overblijft aan takken en blad wordt gecomposteerd en het restant van pitten en vlees wordt verwerkt tot een brandbaar granulaat voor kachels maar ook voor de eigen verwarming van de wasstraat.
Helemaal passend in een Griekenland zonder geld: de boeren staan 10% van hun oogst af voor de betaling van de verwerking en hiermee kan het bedrijf doen wat het zelf wil. Sommige boeren nemen vervolgens hun 90% olie mee naar huis, anderen kiezen ervoor hun olie aan Aristeon te verkopen.

olie proeven in het winkeltje

Natuurlijk was er een bedrijfswinkeltje en een bijbehorende proeverij. Nooit geweten dat er zoveel verschillende smaken zijn van olijfolie. En natuurlijk gingen we niet naar huis zonder olie!

De rest van de dag in gepaste vakantiestemming doorgebracht aan het strand van de westkant van de baai, in Lima Keri. Zon, zee en strand, wat wil je nog meer.




De volgende ochtend heb ik Juliette naar het vliegveld gebracht. Na het afscheid ben ik snel terug naar de boot gereden om ervoor te zorgen dat de auto voor 10 uur terug was.
En jawel, stipt om 10 uur kwam er iemand aanlopen met een duidelijk doel. Dit gaat niet goed, schoot het door me heen, oordelend naar de manier waarop de man keek en bewoog. Had de hele man nog nooit gezien, hij was ook iemand anders dan degene die de auto gebracht had. De man loopt op de auto af en er omheen maar het is duidelijk dat hij slechts voor een deel belangstelling heeft: de voorbumper.
Hij kijkt, wijst en roept beschuldigend: "this is fresh, you have damaged my property".
Nou was het de avond dat de auto gebracht werd al schemerig, maar toch niet zo donker dat ik dat niet gezien had. Die bumper had inderdaad al een deuk en hing half los en daar had ik de brenger ook al op gewezen. Maar deze man was nieuw en was blijkbaar uit op wat extra omzet want het volgende wat hij zei was: "This was not there, this will cost me a few hundred euro to fix". Al die tijd had hij me nog niet aangekeken, dus nu kwam ik van de boot af, ging voor hem staan en zei: "Look at me! look me in the eyes and repeat what you just said". Nou, dat was hij niet van plan! Hij liep weer om de auto heen, frommelde met loszittende sierstrips (ook oud), alsmaar roepend "you damaged my property".
Nou mogen de Grieken spelletjes willen spelen, maar dit is een spelletje waar ik geen zin in had. Ik heb hem dus aan zijn verstand gepeuterd dat hij zijn leugens elders moest gaan verkopen en als de sodemieter met zijn auto moest verdwijnen. Uiteindelijk heeft hij dat ook gedaan maar niet voordat hij nog had geroepen: "I will drown your boat, I will come with screwdriver and push holes in your bottom". Leuke jongens, die Grieken.
Vijf minuten later kwam George langs. Ik heb hem een koffie gegeven en hem het verhaal vertelt en laten weten dat hij beter een andere verhuurder voor zijn klanten kan gaan zoeken. Hij heeft direct de verhuurder gebeld die ter plekke zijn excuses heeft aangeboden. Wat bleek: hij had zelf geen auto's op voorraad die dag en er een geleend bij een conculega. Hij had hem zelf gebracht, maar zijn conculega had hem opgehaald en gemeend dit spelletje te moeten spelen. De volgende dag kwam hij zelf langs om nogmaals zijn excuses aan te bieden, waarop ik maar weer bij hem een auto gereserveerd heb voor de terugkomst van Juliette.

voor €30/dag kun je niet alles verwachten:
kale banden op een aftandse Kia Picanto

Op woensdag de 15e werd om 09:15 (dus toch!) de auto gebracht, dit keer door Dimitris zelf. "I will drown your boat", riep hij schaterlachend toen hij wegging!
Enfin, ik heb Juliette van het vliegveld gehaald (helemaal vol van onze kleinzoon Teun) en we zijn wederom aan een trip begonnen, ditmaal naar het noorden van het eiland. Dat was dit keer spectaculair door de rit zelf.

spectaculaire vergezichten

en landelijke tafereeltjes

Zakinthos is vooral vlak met een rand van bergen aan de west- en noordkant. Onze eerste rit was vnl. door de vlakte gegaan, deze naar het noorden ging vooral door de bergen en dat leverde spectaculaire vergezichten op.

de trots van Callinico

Op de terugweg, in de vlakte tussen de wijngaarden hebben we dit keer een bezoek gebracht aan een wijngaard, "Callinico", een van de twee grote wijnmakers van Zakinthos. Een derde generatie familiebedrijf waarvan de tweede generatie na de aardbeving van 1953 opnieuw moest beginnen omdat het oude bedrijf volledig verwoest was. Maar opnieuw beginnen heeft ook zijn voordelen, dus ook hier een ultra modern bedrijf met veel roestvrijstaal en een volledig geautomatiseerde bottelarij.

Alles is zo kleinschalig dat je door de eigenaar zelf wordt rondgeleid, terwijl zijn zus in het winkeltje annex proeverij staat. Ik vind de Griekse wijnen geen van allen erg lekker. Ze zijn allemaal erg droog, op het zure af. Ze mogen dan de Retsina bijna hebben vergeten, iets van de smaak is toch blijven hangen. Maar toch, met 15 liter wijn in de kofferbak zijn we weer richting boot gereden, hebben de auto ingeleverd (dit keer zonder incidenten) en zijn de volgende dag vertrokken van Zakinthos.

de oude jaargangen, helaas alleen van na 1953

De moraal van dit verhaal:
tot nu toe was onze algemene indruk van de Griek een van een norse, verantwoordelijkheid ontwijkende en niet graag werkende man of vrouw.
Natuurlijk zijn ook hier charlatans en oplichters maar in Zakinthos hebben we toch vooral andere Grieken leren kennen: hardwerkende doorzetters, vriendelijk en behulpzaam en in staat zich met hart en ziel voor een goed doel in te zetten.

Boven hun hoofd hangt steeds het zwaard van Damocles van het totale faillissement van de Griekse staat, maar daar willen ze niet aan denken en hopen dat het weggaat als je het negeert. De gevolgen van zo'n faillissement zijn waarschijnlijk zo ernstig dat ze daar niet aan willen denken. Intussen ploeteren ze door en proberen voor hun kinderen een betere toekomst te creëren dan die ze zelf hebben gekregen.

We hebben met ze te doen: die vriendelijke en gastvrije Grieken die hier ook niet om gevraagd hebben.