Het is weer voorbij!

Op zaterdag 12 september hebben we de Vlikho baai verlaten. Dat kostte wel enige moeite want een week lang werken en klussen levert een hoop wanorde op! Maar tegen de tijd dat we weer alles in kastjes en kisten hadden opgeborgen konden we rond 11:30 het anker weer uit de klei trekken.

Vlikho baai: verlaten schepen en heel grote kwallen

Vanuit Vlikho baai zijn we neergestreken in Vathi op Meganisi en hebben aangemeerd aan de stadskade. Geen elektriciteit, maar wel water en dat hadden we hard nodig! Zodra we vast lagen de slang dus uitgerold en bijna 400 liter (gratis) in de tank laten lopen. We kunnen weer douchen!
En we zijn weer onder de mensen. Het nadeel van liggen aan de stadskade is dat je volledig ligt ingeklemd tussen andere boten en dus weinig privacy hebt, maar het voordeel is dat je weer eens de kade op kunt, met mensen contact hebt, snel even een boodschap kunt doen en lekker uit eten kunt gaan. Aan de ene kant lag de parkeerplaats van de ambulanceboot en die blijft dus vrij (dachten wij maar Grieken, Engelsen en dronken Duitsers hebben daar geen boodschap aan) en aan de andere kant lag een Zwitsers echtpaar op een zeilboot onder Duitse vlag. Met Thomas en Maria hebben we uitgebreid contact gehad, vooral over het gebruik van zonnepanelen waarmee hun hele boot was vol gelegd. Niet van die oude starre panelen waar ook de daken mee vol liggen, maar dunne, flexibele panelen van de nieuwste generatie. Die zijn zo dun (3 mm) en flexibel dat je ze zelfs met klittenband op de bimini zou kunnen bevestigen. Heeft maar een nadeel: de prijs!

Ormos Kapali (na de verhuizing)

Op dinsdag 15 september zijn we weer verder gegaan en hebben een sprongetje gemaakt van 3,5 km naar Ormos Kapali, oftewel, de volgende baai. We zijn daar al vaak langs gevaren en steeds weer verder gegaan omdat ik, vanuit zee kijkende, het niet erg beschut vond. Maar dat viel reuze mee toen we er eenmaal invoeren en in een heerlijk beschut hoekje het anker hadden laten vallen. We hadden op dat plekje best wel een paar dagen willen blijven liggen als niet na een paar uur een Nederlandse zeilboot haar anker naast ons liet vallen. Daar is op zich niks mis mee, behalve dan dat er vervolgens een paar lange lijnen naar de wal werden gelegd. Er is niets zo vervelend als een vastgelegd schip naast een vrij ankerend schip. Op het moment dat de wind gaat draaien draaien wij dus mee en zij niet en het hangt van de lengte van de ketting af hoe dicht we bij elkaar komen. Je kunt vrij ankerende schepen best wel dicht op elkaar leggen omdat ze allemaal tegelijkertijd dezelfde kant opdraaien, maar een vastgelegd schip daar tussen is een echte spelbreker. Ik ben dus naar die boot gezwommen met de vraag waarom ze dat deden: "omdat we dat altijd zo doen" was het antwoord. Er zijn mensen die zekerheid putten uit het feit dat ze volledig vastliggen, terwijl onze ervaring is dat vastliggen alleen maar problemen oplevert bij harde zijwind.

terug van een wandeling

Maar goed, 's avonds draaide de wind dus en draaiden wij op nauwelijks 2 meter voor hun boeg langs. Zij lagen intussen in bed, maar ik maakte me zorgen dat als de wind nog een paar knopen aantrok en de ketting dus strekt, wij met ons roer in hun ketting terecht zouden komen, of anders met ons hek hun boeg zouden raken, maar gelukkig bleef het kalm.  Toen de volgende ochtend een aantal andere (vrij ankerende) schepen vertrokken zijn wij maar verkast naar een smaller deel verder in de baai waar het ondieper is en de diep stekende zeilboten wel wegblijven. Maar ik blijf het ergerlijk vinden dat mensen door dit gedrag de gemoedsrust van anderen verpesten. Toen ze langs kwamen in hun Zodiac heb ik ze daar nog eens (vriendelijk) op gewezen, maar ik heb het idee dat ze het niet eens begrepen. Het is geen kwaadwillendheid maar vooral gebrek aan inzicht in de consequenties voor anderen van hun handelen.

de theedoek op haar schouder hangt
nu in een keuken in Haarlem

Op dat nieuwe plekje hebben we onze laatste vakantiedagen gesleten. Veel gezwommen, geluierd en ook 2 keer aan wal gegaan om een lange wandeling over het eiland te maken. Crises? We hebben nog nooit zoveel reuze villa's in aanbouw gezien!
De enige klus die ik daar gedaan heb is een aantal voegen in het voordek opnieuw inkitten. Ik ben bang dat we volgend jaar echt aan de beurt zijn en het complete dek opnieuw moeten (laten?) invoegen.

toch weer voegen moeten repareren

Pas op zondag 20 september zijn we weer verkast en hebben in 2 uur de 10 zeemijl overbrugd naar de haven van Palairos. De bedoeling was daar aan de kade te gaan, want het weerbericht voorspelde zwaar weer. Helaas hadden meer mensen het weerbericht gezien en alle huurboten, die verondersteld worden op zondag met nieuwe huurders te vertrekken, bleven allemaal liggen. Tja, en dan is zo'n haventje gauw vol. Alle schepen die geen plaats meer vonden waren dus genoodzaakt ten noorden van de pieren te ankeren en er het beste van te hopen. Wij dus ook en ditmaal op een relatief korte ketting (30 meter op 10 meter diepte) hard achteruit varend het anker goed vast getrokken en vervolgens nog eens 20 meter extra uitgelegd. Geleerd van de Turken: het gewicht van de ketting neemt op die manier de meeste krachten op en het anker blijft relatief licht belast.

regen in Palairos

En dat bleek ook wel die avond. Van de 6 voor anker liggende schepen hadden er twee al het eerste uur (21:00)van de storm problemen, Hun anker ging slippen, ze moesten het inhalen en vervolgens rond varen. Een Belgisch schip heeft diverse malen geprobeerd opnieuw te ankeren, zelfs gevaarlijk dicht naast ons, maar elke keer met veel te weinig ketting. Pas toen de storm luwde (rond middernacht) slaagde hij erin te blijven liggen. Een Italiaans schip was iets sneller. Dat was eerst verdwenen, kwam na een uur terug en wist toen wel te ankeren. Rond 01:00 uur zijn we naar bed gegaan om om 04:00 uur opnieuw wakker te worden van felle rukwinden, maar dat duurde gelukkig maar een half uurtje. De volgende morgen toonde de ankerwacht dat we slechts 1 meter verplaatst waren.

Op maandagochtend kwam er rond 11:00 uur beweging op de pieren. De eerste huurschepen vertrokken in een druilerige ochtend en de ankerende schepen maakten een voor een vast aan de pieren. Ook wij, waarbij we een Engelse catamaran de pas afsneden naar een mooi plekje: "you are rude, we saw that first!" kreeg ik te horen.  Zij lagen al aan de pier tijdens de storm maar vonden dit een beter plekje en wilde verkassen, daar had ik geen medelijden mee!
Eenmaal aan de pier, voorzien van water en elektra konden we aan de echte wintervoorbereidingen beginnen. Weliswaar enigszins gehandicapt; bij het aantrekken van een tweede mooring (i.v.m. nog te verwachten wind) ging ik compleet door mijn rug!. Na de nodige pijnstillers toch moeizaam van boord geklommen om in het stadje inkopen te doen. Maar ja, wat wil je, het is echt maar een dorp : geen garen en band, geen Vodafone, dus geen internet, geen scheepsbenodigdheden winkel. Slechts 1 bakker, 2 minimarkten en heel veel cafés en restaurants. Gelukkig hebben al die etablissementen vrije WiFi en krijg je de toegangscode door daar een keer koffie te gaan drinken. En de dichtstbijzijnde kroeg was de Yacht Club waarvan we het paswoord al hadden. Als je voor op de boeg ging zitten had je net genoeg verbinding om een mail te ontvangen of een WhatsApp conversatie te voeren.
Terugkomend van het dorp begon het weer te regenen en dat bleef zo de hele dag. Ook de volgende dag was het zwaar bewolkt met af en toe regen. Geen weer dus om buiten bezig te zijn, maar mijn rug liet ook niet direct toe dat ik in de machineruimte aan de gang ging. Pas op donderdag was ik fit genoeg om de luiken open te maken en alle dieselfilters te vervangen. Dat zijn er in totaal 5: een dubbel grof filter + fijn filter voor de motor, en nog een grof + fijn filter voor de generator. Elk jaar weer een kliederboel en een boot die een dag lang naar diesel ruikt. Gelukkig hoef je dit maar een keer per jaar te doen!

uitzicht vanaf de stadskade van Preveza.
hier liggen honderden schepen in 3 grote jachthavens.

Juliette is al die dagen bezig geweest winter zonneschermen te maken voor de kajuit en stuurstand ramen. We willen die smetteloos witte schermen van Suleyman niet laten zitten maar de ervaring leert dat zonder schermen het interieur behoorlijke schade oploopt door de UV straling. Dus van goedkoop landbouw worteldoek en de tot repen verknipte oude tent maakt zij nu nieuwe schermen. Een hoop werk!
De hele week bleef het wisselvallig met donderdag als hoogtepunt. Door de dreigende weerberichten kwamen weer talloze schepen naar de haven dus het was een gekkenhuis aan de pieren en aan de kade. Ondanks dat andere schepen teleurgesteld vertrokken omdat de haven vol was, slaagde een (Nederlands) OCC flottielje van 5 schepen er toch nog in om in de laatste gaatjes te kruipen. Wij hielpen een klein Nederlands motorbootje om af te meren in de ondiepte tussen de vissersbootjes, maar toen was het toch echt vol. Uiteindelijk viel het weer nog wel mee. We hebben verschrikkelijk veel regen gehad en vroeg in de avond behoorlijk wat wind, maar na 2 uurtjes was het ergste wel voorbij.

vertrek uit Palairos

Op zaterdag 26 september hebben we rond 11:00 uur Palairos verlaten. Het was zo grijs en nevelig dat we met de navigatieverlichting aan voeren. En dan blijkt dat Palairos z'n slechte weer vooral te danken heeft aan z'n ligging vlak tegen de bergen aan. Nog geen 20 minuten verder trekt de nevel ineens op en kijken we tot aan de kust van Levkas en Nidri. Achteruit kijkend zien we alleen bergen in nevel en mist.
In 3,5 uur varen we door het Levkas kanaal en het stuk open zee naar Preveza. En wie staat er op de kade om onze lijnen aan te nemen??

en daar gaat Victor met onze was!

Jawel, Victor de dieselman van Preveza en wat is zijn eerste vraag? "how many liters??". Nou was het toch al mijn plan om Victor te bellen na onze aankomst, maar dit bespaarde me de moeite. Victor, do you know a laundry?? Yes,Yes, give me your laundry, I will take care, good wash and dry, tomorrow ready!  En zo vertrekt Victor 10 minuten na onze aankomst met 10 kg was en zijn we na een uurtje volgetankt.
Wie noemt de Grieken lui???

verse vis achter het schip

Helaas was het al na 16:00 uur op zaterdag en dan zijn de meeste winkels dicht, in ieder geval de Vodafone winkel, dus weer geen internet. En deze winkels zijn ook op zondag dicht dus pas maandag kunnen we opnieuw een poging wagen. Maar dan in Vonitsa, onze volgende haven waar we zondagochtend naar toe gegaan zijn. We waren die (prachtige) ochtend maar net op toen er op de boot geklopt werd: Victor met de schone was!. Die man is werkelijk onbetaalbaar, brengt je met de scooter naar supermarkten, haalt en brengt je was en zorgt voor betaalbare diesel. Toen hij weer weg was zagen we dat achter ons een hele rij vissersbootjes had aangelegd en hun waar aan het uitladen en verkopen waren.

alle maten en soorten

De meeste vis gaat direct naar restaurants, maar ze blijven met hun restjes (eenlingen, te klein) vaak zitten en verkopen dat aan passanten. Dus Juul er op af en ze kwam thuis met een kilo verse vis voor € 5. Na dat te hebben schoon gemaakt en koel opgeborgen zijn we vertrokken voor de tocht naar Vonitsa, 10 mijl in anderhalf uur. Ik heb Vonitsa al eerder beschreven als een parkeerplaats voor overbodige en afgeschreven schepen, maar tussen al die treurnis was gelukkig nog een plaatsje voor ons. Een vriendelijke permanent verblijver viste een mooring voor ons op uit de wirwar van lijnen op de kade en hielp met vastleggen.

dreigende luchten leveren ook mooie beelden op.
Opnieuw vanaf de kade van Preveza

volkomen geruïneerde cockpit van het
schip naast ons in Vonitsa

Ook hier zijn we druk bezig gegaan met het verder klaarmaken van "Vaarttuig" voor de winter. Alle zonneschermen zijn gewassen in Preveza en in Vonitsa definitief verwijderd en opgeborgen, Ook de bimini hebben we hier schoongemaakt en opgeborgen. Tegelijkertijd is Juultje binnen bezig om kajuit na kajuit, kast na kast en lade na lade schoon te maken en op te ruimen. Lang vergeten zaken komen weer tevoorschijn en niet zelden vinden ze dan hun weg naar de afvalcontainer, dat ruimt lekker op! Die zondagmiddag hebben we ook een lange wandeling gemaakt naar het Sozos Hotel, net buiten het stadje, om daar een kamer te reserveren voor de nacht voor ons vertrek naar Nederland. Gelukkig dat we er in persona naar toe gingen want de (Albanese) bedrijfsleider sprak geen woord Engels. Met handen en voeten, Google Translate en een papieren agenda zijn we er toch uitgekomen en hebben we hopelijk een kamer voor de nacht van 2 op 3 oktober!

Dolfijnen in Rougas baai

Op dinsdag 29 september 09:30 begonnen we aan onze laatste tocht dit seizoen. Het leek of de natuur met ons meewerkte om er een prachtige tocht van te maken. Het was onbewolkt met een warm ochtendzonnetje. Er stond slechts een kalm briesje die een lichte rimpel op het water veroorzaakte en de temperatuur was een heerlijke 22 graden. Op de autopilot zocht het schip zijn eigen weg, soms wel heel erg dicht onder de kust! Bij het invaren van de Rougas baai werden we ineens verrast door een school dolfijnen die recht op ons af kwam. We legden het schip stil en een paar minuten lang lagen we midden tussen ze in. Niet dat ze veel belangstelling voor ons hadden: ze waren duidelijk aan het jagen en kwamen alleen boven om snel adem te halen en weer te duiken. Weer een nieuw facet van de dolfijnen gezien; geen tijd om te spelen of te kijken, er moet gewerkt worden!

het ontvangstcomité staat klaar

Vijf minuten later lagen we voor anker vlak voor de helling van Steel Design, waar Wolfgang en collega's druk bezig waren een Zwitsers schip aan land te trekken. Wij zijn direct aan de gang gegaan toen de motor nog warm was om de olie te wisselen. 14 liter olie van zo'n 80 graden in kleine bakjes afpompen en overgieten in een grote container is geen pretje! Het is heet, vuil en vooral langdurig werk. We hadden zeker een uur nodig voor we alle olie eruit hadden. Eerst 10 liter via de carterpomp, daarna nog 3 liter via een handpomp. We hadden net de nieuwe filter gemonteerd en opnieuw afgevuld toen Wolfgang liet weten dat wij aan de beurt waren, dus de generator moesten we laten zitten.

grof vermogen om ons naar boven te trekken

De trailer stond al in het water toen wij kwamen aanvaren. Voorzichtig naar voren waarop 2 man in het water het overnamen en het schip langzaam op zijn plaats drukte boven de hydraulische hefinrichting terwijl ik met een lijn het schip zover mogelijk naar voren trok. Eenmaal op zijn plek werd het schip een paar centimeter omhoog gedrukt waardoor al het gewicht op de trailer kwam te rusten en de enorme tractor (20 ton!) het geheel beetje bij beetje de helling op kon trekken. Al die tijd bleef het schip keurig horizontaal en toen de combinatie boven aan de helling kwam zakte de achterkant langzaam naar beneden zodat het schip horizontaal bleef.

zo vast als een huis

Op zijn plek gekomen werd het schip langzaam neergelaten op een stalen grondbalk waarna er stempels werden geplaatst onder het vlak. Het fijne afstellen gebeurde met een waterpas en de verstelbare stempels waarbij wel gezegd moet worden dat zij eerder tevreden waren dan wij! Maar uiteindelijk was iedereen tevreden en stond het schip kaarsrecht en zonder slagzij in haar bijzonder robuuste wieg. Ik heb me in Turkije wel eens afgevraagd wat er zou gebeuren met die losse houten stutten tijdens een aardbeving. Hier niet, alle stutten vormen een geheel met de stalen grondbalk en er is geen enkel gevaar voor omvallen ervan. Een beving kan ze makkelijk aan, nu maar hopen dat dat niet gepaard gaat met een grondverschuiving........

Drie dagen en nachten zijn we nog aan boord gebleven. En het was flink doorwerken ondanks al het voorbereidende werk dat we eerder al gedaan hadden. Motor, generator en schroefas met zoet water doorspoelen, motor en generator winterklaar maken. Zoetwater tank leegpompen en alle leidingen leegzuigen. Sprayhood schoonmaken en naar binnen. Alle stangen bovendeks inklappen en vastzetten, Zodiac neerlaten, BB motor op de bok, Zodiac schoonmaken en vastleggen onder schip. Vervolgens lijnen wassen en fenders poetsen en allemaal opbergen in de Zodiac, afgedekt met een dekzeil. Stuurstoelen naar binnen en intussen alsmaar wassen en poetsen en stofzuigen. Bekaf zaten we 's avonds om 20:00 uur in de taveerne, zo'n 300 meter verder om om 22:00 uur doodmoe in bed te vallen.

Rits en Hans, blogvolgers op bezoek.

Deze routine werd op woensdagochtend op een plezierige manier onderbroken door geklop op de romp. Ik lag gekruld rond de motor de impeller te demonteren toen ik Juul in het Nederlands iemand aan boord hoorde uitnodigen. Wat bleek: twee Nederlandse bootjesmensen, waarvan  in ieder geval 1 deze blog volgt, hadden gelezen dat we hier ons winterverblijf hadden en besloten om ons op te zoeken. Met succes want even later zaten ze bij ons aan de koffie en hebben we veel wetenswaardigheden over varen en Griekenland met elkaar uitgewisseld.
Wat bleek: de kleine motorboot die we hadden geholpen een plaats te vinden in Palairos was de boot van Hans!
Rits en Hans, nogmaals bedankt voor jullie belangstelling in ons doen en laten en jullie gezellige bezoek.

Speciale aandacht voor de schroef.
Het schapenvet (aangebracht in de lente) heeft NIET gewerkt!

Op vrijdagochtend 2 oktober hebben we de laatste klussen voor het winterklaar maken afgerond. Na de lunch hebben we alle screens aangebracht en als laatste de wintertent gesloten. Al met al was het toch nog 16:30 voor we helemaal gepakt en gezakt naast de boot stonden te wachten op Wolfgang die ons naar het hotel zou brengen. Daar was de Albanese beheerder zo vriendelijk om de bijna 60 kilo bagage naar onze kamer te sleuren en ons 's avonds naar een pizzatent in de stad te rijden want eetfaciliteiten kende het hotel niet. De rit was trouwens nog best een belevenis want hij stelde zich voor als de Albanese Schumacher. Z'n auto was gelukkig slechts een kleine fiat van een onbestemd jaar, maar hij deed zijn uiterste best een ongeluk te veroorzaken! Na slechts 10 meter begon Juul al tevergeefs naar een veiligheidsgordel te zoeken. Maar goed, ook dat hebben we weer overleefd en de pizza was een van de betere.

Vaarttuig in wintertenue

's Morgens om 8 uur kwam de door Wolfgang geregelde taxi keurig voorrijden, inclusief een van de mannen van Steel Design die blijkbaar zeker wilde stellen dat we ook daadwerkelijk op het vliegveld kwamen. De Griekse taxichauffeur ontpopte zich als de Griekse Schumacher en zorgde ervoor dat we in slechts15 minuten de 12 km over smalle slechte bergwegen deden en toch heelhuids op het vliegveld kwamen.
Was dat leeg toen we bijna een maand geleden Maarten en Marjolijn afleverden, dit keer was het mudvol. Ook vandaag maar 4 vluchten, maar wel binnen anderhalf uur. En drie daarvan waren Transavia vluchten naar Amsterdam en een Condor vlucht naar Frankfurt. We waren dus toch blij dat we wat vroeg waren want voordat we ingecheckt hadden en door de veiligheidscontrole waren, waren we toch anderhalf uur verder. In de vertrekhal troffen we wederom Rits, dit keer samen met partner Marian, die met dezelfde vlucht naar Amsterdam vertrokken.
Na een half uur vertraging door ijsvorming op de vleugels (ja, ja, opgepikt in een koude wolk tijdens de landing) hadden we een snelle vlucht naar Amsterdam waar we in de aankomsthal werden verwelkomd door onze beide zonen.

Voor mij is zo'n hereniging met je familie ook het moment dat ik mentaal omschakel van bootleven naar thuisleven. Het moment waarop we van gelukkige zwervers in een boot door de Turkse en Griekse wateren weer familiemensen in een huis worden.
We hebben wederom een prachtig jaar gehad. Even dreigde de wind in de Egeïsche zee roet in het eten te gooien, maar de tijd in de Ionische Zee heeft dat allemaal weer goed gemaakt.

Aan al onze lezers: Dank voor jullie belangstelling en tot volgend jaar!! (LET OP: in 2016 beginnen we pas eind april)