Varen in de Ionische Zee

zonsopgang boven Patras

Op maandag 10 augustus hebben we de lijnen losgegooid in Patras en zijn we vertrokken voor een van de laatste lange zeetochten van dit jaar. Zestig zeemijlen (96 km om precies te zijn) van Patras op het vasteland naar de baai van Vathi op het eiland Ithaca in de Ionische Zee.
Om 05:30 ging de wekker en om 06:30 voeren we de haven uit. We lagen nogal ingebouwd maar we zijn keurig op de spring tussen de schepen uitgedraaid, zijn gekeerd tussen de steigers en waren weg voor iemand wakker kon worden.

een eenzame dolfijn doet ons uitgeleide
uit Patras

En zo spannend het elke keer weer kon zijn in de Egeïsche Zee, zo relaxed was het deze keer. Twee keer een lang rak op de autopilot en het enige spannende is een kielzog van zo'n snelle ferry af en toe.
Naarmate we dichter bij Ithaca kwamen werd het drukker. Geen wonder dat wij vergeefs naar andere boten uitkeken in de Egeïsche Zee: die zijn allemaal hier!

de baai van Vathi

Vathi is de belangrijkste plaats op het eiland Ithaca en ligt in een diepe baai op het smalste stuk van het eiland. Vlak aan de kade hebben we ons anker laten vallen en zijn daar vier dagen blijven liggen. Vier dagen, enerzijds omdat het weer wat wisselvallig was, anderzijds omdat datzelfde weer ideaal was om het teakdek te repareren. Dat betekende dus 2 dagen schuren en krabben om de slechte stukken eruit te halen, een dag om te kitten en een dag om de kit te laten harden en af te werken.

het voordek zag er niet meer uit,
de zon eist zijn tol!

klaar om te kitten

Het dek bewerken werd noodzakelijk omdat op diverse plekken op de boeg het teakrubber begint te korrelen en zelfs begint te smelten. Het rubber blijft aan schoenen en blote voeten plakken en geeft vervolgens vlekken op het hout en de lak. Die plakplekken steek ik er dus uit , goed schoonmaken en opnieuw inkitten. Je krijgt er vanzelf handigheid in en het resultaat is verbluffend.




Na Vathi gingen we op 14 augustus door naar Frikes, ook op Ithaca. Zodra we de baai invoeren herkende wij de plek. Hier zijn we ook geweest met Maarten in 2003 toen we in Lefkas een zeilboot huurden. Alleen de plek is wel veranderd. Hadden ze toen een kort piertje en een muurtje voor de vissers, nu is de hele havenkom voorzien van aanlegmogelijkheden.

de pier van Frikes

Het is dat wij vroeg aankwamen op een vrijdagmorgen, wanneer de meeste huurboten op weg gaan naar hun thuishaven, dat wij de beste plek aan de pier konden innemen. Want op zaterdag en zondag liep de hele haven vol. Ook het dorp is volledig veranderd. Stonden er toen een paar zielige visserswoningkjes, nu staat het hele havenfront vol met terrassen en cafés en restaurants. Weinig authentiek meer, wel reuze gezellig!

Op maandag 17 augustus zijn we van Frikes naar Spartakhori gevaren. Het was een nogal winderige dag en dat betekende dat er wat golfslag stond in het zeegat tussen Kafelonië en Lefkas. Maar met onze Egeïsche Zee ervaring was dat geen probleem!

de baai van Spartakhori
rechts taveerne Spilia

Ook Spartakhori was een feest der herkenning, maar ook hier een hoop verandering. Werden we 12 jaar geleden nog binnen gehaald als verloren zoon en dochter door de uitbater van Taveerne Spilia, nu werden we door dezelfde man nog net niet weggejaagd. We hebben het vermoeden dat hij zijn plaatsen eigenlijk wilde vrij houden voor een flottielje, dus vertelde hij ons dat er 's middags een storm kwam en dat we hier niet veilig waren etc. Wij hadden toevallig het weerbericht goed bekeken en daar was geen sprake van een storm, dus we hebben toch maar aangelegd. Ook de rest van het personeel van Spilia was weinig vrolijk en gastvrij. Bij het eten, bij het wassen, bij het water tanken: steeds weer dezelfde norse gezichten en geblafte antwoorden op vragen.
Of ligt het aan het dorp? Op 18 augustus zijn we de berg opgelopen om het dorp Spartakhori te bekijken, maar ook hier weinig gastvrijheid. Hebben de dorpelingen genoeg van de toeristen? Komen er teveel? of te weinig? Wie zal het zeggen: de dorpelingen niet, ook de uitbater van het café waar we koffie dronken niet want die wendde voor geen Engels te spreken. We zullen het maar aan de Griekse crises wijten.

Op 19 augustus zijn we de rest van het eiland Meganisi gaan verkennen, maar eerst even een oversteek naar het stadje Nidri op Lefkas voor een noodzakelijke aankoop. Het hele schip ging steeds harder naar benzine ruiken en wat bleek: de losse benzinetank van de buitenboordmotor lekte. Geen groot gat, maar een haarscheur langs het handvat. En met de augustustemperaturen in de ankerkluis wil die damp er wel uit! Nidri is zo'n beetje hét watersportcentrum van de eilanden, dus we hebben daar een keurige mediterrane aanleg manoeuvre gemaakt (anker uit, achteruit met slippende ketting en de kont vastmaken aan de kade) alleen bleek toen dat we op een gereserveerde plek lagen, jammer van al die moeite. Dus losgemaakt en toen maar in de baai voor anker gegaan en met de Zodiac naar de kant. Daar vonden we inderdaad een boten shop (Yacht Chandlery zoals dat hier heet) met een uitgebreid assortiment waar we een nieuw tankje vonden. Tegelijkertijd onze veel te lichte diesel-jerrycan ook maar vervangen door een sterker exemplaar.

het pontje doet dagelijks alle eilanden aan
vanuit Nidri

Vanuit Nidri hebben we alle baaien van noord-Meganisi verkent. Spartakhori kennen we dus al, (klein) Vathi heeft een ontmoedigingsbeleid voor ankeraars, Ormus Kapali is wat ons betreft te open, en Ormus Abelike lijkt een verzamelplaats voor de nouveau-riche: we hebben nog nooit zoveel super-yachts bij elkaar gezien, allemaal keurig naast elkaar met lijnen naar de wal vastgemaakt in een kring rond de baai. Bleef over Port Atheni, goed beschut, maar redelijk smal dus heel veel plaats biedt het niet. Bovendien moet je uitkijken voor twee steigers aan de wal waar de schepen op de mediterrane manier aanleggen en dus de ruimte moeten hebben om hun anker uit te gooien. maar wij waren vroeg en konden een mooi plekje uitzoeken: wel op 18 meter diep water aan 55 meter ketting! Toen we ankerden hadden we een matige zuidenwind, maar toen de wind in de loop van de avond draaide naar een krachtige noordenwind, lagen we ineens 85 meter verder! Toch iets om rekening mee te houden!
Die avond vierde een Engels flottielje met 10 schepen en zo'n 60 man een Grieks feestje in de lokale taveerna. Wij vreesden het ergste maar rond middernacht stopte de muziek, keurig!

door het kanaal van Lefkas
(dit moet permanent op diepte worden gehouden)

de drijvende brug van Lefkas

Vanuit Port Atheni maakten we de sprong naar onze nieuwe overwinterplaats. Die ligt aan de Rougas baai in de Golf van Amvrakia, een grote binnenzee (formaat IJsselmeer) ten oosten van Preveza. Daartoe moeten we de Golf van Lefkas verlaten via het Kanaal van Lefkas die door de stad Lefkas loopt en dan via een drijvende brug weer uitmondt in de Ionische Zee.

dreigende luchten boven zee

Dan nog een mijl of 10 over zee naar Preveza waar je via de Baai van Preveza uiteindelijk in de Golf van Amvrakia uitkomt. Ons doel die dag was het stadje Vonitsa, maar we gingen met gemengde gevoelens op weg. De laatste keer dat we in Vonitsa waren (met huurauto) spookte het daar als een gek en waren we bang dat de schepen die daar lagen de kade op zouden komen, zoveel deining stond er. Maar niets van dit alles, het weer was prachtig behalve wat dreigende luchten boven zee, er stond praktisch geen wind en er was nauwelijks verkeer op het water.

een zeldzame ontmoeting in de
Golf van Amvrakia

Tot onze grote verbazing kwamen we na Preveza geen schip meer tegen, de hele Golf van Amvrakia lijkt wel leeg. De stadskade van Vonitsa ligt weliswaar praktisch vol met schepen maar dat komt omdat de Griekse gastvrijheid hier tegen ze werkt. Er zijn overal brutale toeristen die een stadskade opzoeken, er hun schip parkeren en vervolgens 2 maanden naar huis gaan. Of nog erger, mensen die niet weten wat met hun schip te doen door ziekte, gebrek of ouderdom, en hun schip domweg verlaten. We hebben wat geparkeerde wrakken gezien.
Zo ook dus Vonitsa; 60-70% van kade ligt vol met "eenzame" schepen, de rest is voor bewoners en passanten. Wij hadden het geluk nog een plek te vinden, met mooring, tussen een visser en een motorboot die er blijkbaar thuis hoorde. Dat vastmaken leverde nog hilarische beelden op. Juul d'r lijnen werden aangenomen door een oudere Griekse dame die uit een daar geparkeerde camper kwam. Vervolgens probeerde Juul haar uit te leggen wat te doen met die lijn: daar door die ring, nee niet die, daar die, nee, niet vastknopen, teruggeven, nee niet losmaken! erdoor en teruggeven!!! Enfin, dat ging een paar minuten zo door, gelukkig stond er geen wind, tot een andere Griekse dame die wel genoeg Engels verstond dit vrouwtje uit haar lijden verloste en het overnam.

In Vonitsa hebben we wat boodschappen gedaan en is Juul voor het eerst sinds maanden weer naar de kapper geweest. De volgende ochtend hebben we weer losgemaakt en zijn in anderhalf uur naar de Rougas Baai gevaren waar we weer het anker hebben uitgeworpen en met de Zodiac aan land zijn gegaan. Daar stond Wolfgang ons al op te wachten.
Wolfgang is van huis uit een Oostenrijker en metaalbewerker, gespecialiseerd in roestvrij staal constructies. Hij heeft een mooi plekje in Griekenland gevonden waar hij zijn vak beoefent maar tevens een perceel heeft dat groot genoeg is om ook boten op te stallen. Daartoe heeft hij een hydraulische trailer en een 40 tons tractor om schepen tot 20 ton aan wal te slepen en biedt hij gastvrijheid aan zo'n 25 schepen. De meeste vaste klanten.
Alhoewel: toen wij gisteren in Vonitsa lagen kwamen we een Nederlands stel tegen uit Hellevoetsluis. Toen Steel Design ter sprake kwam wisten Koos en Nel ons het verhaal te vertellen van een Nederlandse boot die daar de winter had doorgebracht maar niet op de afgesproken datum in het water kon. De eigenaren waren al gearriveerd en moesten vervolgens 3 weken wachten alvorens het schip dan eindelijk in het water kon. En met dat verhaal mee kwamen de horrorstories dat ze ook nog moesten betalen voor het verblijf aan boord etc.etc.
Aangezien Juul zich vreselijk zorgen maakte over dat verhaal, heb ik Wolfgang direct hiermee geconfronteerd. Hij gaf onmiddellijk toe dat dit inderdaad vorig jaar in de lente gebeurd was en dat in totaal 3 schepen de dupe waren van een mankement aan de tractor waar hij drie weken op onderdelen had moeten wachten uit Duitsland. Dat soort dingen gebeuren nu eenmaal, ook bij de grote Marina's, was zijn verweer. Hij heeft in zoverre gelijk dat ik inderdaad vaker schepen zie wachten op onderdelen. Grote Marina's zetten waarschijnlijk iemand in een auto naar fabrikant of leverancier en daar is hij te klein voor. En wat betreft de horrorstories er omheen: deze klanten zijn niet belast met liggeld voor die extra maand, wel voor water en elektra dat gebruikt is die maand en dat lijkt mij alleszins billijk. Maar goed, wij hebben ingestemd met zijn aanbod en hebben afspraken gemaakt. Hij moet voor "Vaarttuig" een op maat gemaakte wieg maken en daartoe kwam hij 's middags naar de boot met een snorkel en meettouw om het onderwaterschip na te kijken en te meten. Op 30 september om 10:00 uur gaan we het water uit en komt Vaarttuig te liggen in een op maat gemaakte stalen wieg. Best wel een veilig gevoel!

nieuw en oud in de Golf
een fish-farm met daarachter wegroestende vissersboten

De volgende ochtend zijn we verder gevaren. Nu we toch in de Golf van Amvrakia zijn gaan we die ook maar eens bekijken. Wat opnieuw opvalt: er is geen schip te bekennen. Er heerst doodse stilte en rust, de enige activiteit die je ziet zijn de fish farms die in alle hoeken en gaten zijn verstopt. Aanvankelijk zouden we naar Amfilokhia in het zuiden gaan, maar dat blijkt een wat viezig industrieel stadje te zijn met maar matige voorzieningen voor jachten. Dus hebben we de boot stil gelegd en de motor uit gedaan, midden in de Golf, en zijn wat gaan zwemmen en koffie drinken om ons te beraden waar we dan wel naar toe zouden gaan. Na 3 kwartier hebben we de motor weer gestart en zijn weer verder gegaan, ditmaal op weg naar Menidhion, een plaatsje in het noorden van de Golf en grenzend aan de daar liggende wetlands.

de wetlands in de Golf

Ook Menidhion bleek een teleurstelling, ondanks het mooie weer, de overweldigende natuur en de prachtige plekken moet het toerisme hier nog worden uitgevonden. Het haventje bleek een grote wirwar van moorings, ankerlijnen, vissersbootjes en opnieuw, verlaten bootjes: hier was voor ons geen plaats.

geen wonder dat het anker niet houdt,
dit groeit er onder water!

Dus hebben wij onze tocht langs de noordelijke kust voortgezet totdat we bij kaap Kopraine aankwamen. Een echte kaap is het niet, meer een uitstekende zandbult met een totaal verzand haventje. Echter, de pieren van dit haventje bieden toch enige bescherming tegen eventuele golfslag dus hebben we hier ons anker laten vallen. Nou ja, vallen, het water was 2 meter diep dus het anker had enige hulp nodig, we moesten het vasttrekken en hadden 2 pogingen nodig voor we enigszins tevreden waren.

een poging om aan de wal te komen die op
niets uitliep.

Na de lunch zijn we aan de wal gegaan waar we een museum aantroffen (alles in het Grieks), helaas gesloten dus we zijn er nooit achter gekomen wat het tentoonstelt. Ook niet in de aangrenzende taveerne waar een werkelijk stokoud vrouwtje ons voorzag van 2 biertjes en wat gefrituurde sardientjes. Ze zei sowieso niet veel, maar al helemaal niet in het Engels dus veel vertellen kon ze ons niet
Terwijl wij aan het bier zaten was de namiddagwind opgestoken en op een gegeven moment zeiden wij tegen elkaar: vind jij ook niet dat het schip ineens op een andere plek ligt?? Dus hebben we de oude dame betaalt, zijn teruggelopen naar de Zodiac in de verzande haven en teruggevaren naar de boot die inderdaad al enkele honderden meters verder lag. Toen het anker boven kwam werd duidelijk waarom. Aanvankelijk had het anker zich vastgezet in een kluit onderwatergras. Toen de wind opstak was die kluit echter uit de grond getrokken maar in het anker blijven zitten. Tja, dat pakt vervolgens dan niet meer, het enige dat je kunt hopen is dat het een rots tegenkomt tijdens die glijpartij en dan blijft haken.
We hebben het anker schoongemaakt, zijn om de haven heen gevaren naar de andere kant ervan, hebben een zanderige plek opgezocht op 4 meter diepte en hebben opnieuw geankerd. Ditmaal zat hij wel vast en hadden we alsnog een rustige nacht.

De Golf van Amvrakia is een zeldzaam mooi gebied

Het is zo'n prachtige plek hier dat wij op zondag gewoon zijn blijven liggen.Stel je voor, zoiets als de Oostvaardersplassen waar je wél in mag varen. Alleen wat wel opvalt: er zijn zo weinig vogels. We hebben wat verschillende reigerssoorten gezien, wat steltlopers en een paar meeuwen en 1 aalscholver. In ons drukke landje op een doordeweekse dag zie je vluchten van honderden aalscholvers, hier in dit kale stille land 1 in een heel weekend, merkwaardig!
Vanaf deze prachtige plek zijn we de volgende dag naar de stadskade van Preveza gevaren. In Vonitsa was een Griek naar de boot gekomen die me een kaartje had gegeven voor het geval we in Preveza diesel zouden willen tanken. Ik had hem verteld dat we 400 liter nodig hadden dus toen ik hem belde om hem te bestellen, een half uur voor aankomst, wist hij niet hoe snel hij bij de kade kon komen om ons te verwelkomen en helpen met vastmaken.

met Victor op de scooter naar de Lidl

En toen Juul hem vroeg waar de Lidl was, stond hij in no-time met zijn scooter voor de boot om Juul naar de Lidl, een paar kilometer buiten het centrum, te brengen. Kijk, dat is service waar we wat aan hebben. Intussen had hij ons ook nog een plek gewezen dicht bij een wateraansluiting (voor de bewatering van de stadsplantsoenen), dus we konden ook onze watertank vullen. Zo verzamelt Victor zijn klantjes en als hij er een paar op rij heeft liggen komt hij s' middags met zijn tankwagentje om iedereen af te tanken. Iedereen blij, hij al gauw een paar duizend liter extra omzet, wij een redelijke prijs voor de diesel (6 cent voordeel/liter).
In Preveza zijn wij gaan werken als een gek, alles moest gepoetst worden en de voorkajuit leeggemaakt, want morgen krijgen we gasten. Dan komen Maarten en vriendin Marjolijn nl. naar Preveza gevlogen (Aktion vliegveld, praktisch om de hoek) en blijven dan een week op de boot.

Maar hoe dat is verlopen, lezen jullie in de volgende blog!