Ontsnapt aan de Egeïsche Zee

Het is alweer veel te lang geleden dat we een nieuwe blog hebben gepubliceerd. 5 juli was de laatste blog en op 14 juli heb ik nog een snelle update gedaan in de kolom "Waar zijn we?".
Intussen is het alweer 27 juli en er is een hoop gebeurd sinds 5 juli dus laten we bij het begin beginnen!

Zicht op Patmos vanaf de Abdij

Op 5 juli waren wij alweer 5 dagen op Patmos. Gebruik makend van een korte dip in de wind waren we daar gearriveerd op 30 juni na een verblijf van 8 dagen op Kos. Op Patmos zouden we uiteindelijk 9 dagen blijven. Het vertrek van Patmos diende zeer zorgvuldig te worden gepland omdat het een tocht van 130 km zou worden over het meest onstuimige deel van de Egeïsche Zee. Het gedeelte dat wij "de windtunnel" van de Egeïsche zee zijn gaan noemen. Het gedeelte zonder beschutting van eilanden waar de meltemi vrij spel heeft en de golven kan opstuwen tot 2 meter hoogte.
Donderdag 9 juli was het dan eindelijk zover: alle voortekenen wezen in de goede richting, zelfs de kleinste vissersbootjes maakten zich op om naar buiten te gaan en de voorspellingen waren zo goed dat we zelfs het zonnescherm in de sprayhood lieten zitten. Hoe stom kun je zijn......!

Om 07:30 nemen we afscheid van Paolo, onze Italiaanse buurman die ook gaat vertrekken, en gooien los. Het eerste uur op zuidelijke koers langs de oostkant van Patmos en dan west onder Patmos door verloopt voorspoedig, maar om 08:30 komen we in "de windtunnel" op een pal westelijke koers. Niks golven van 0,3 meter, een onrustige zee met golven van 0,7 mtr. Gelukkig houdt de wind zich in: 4-6 knopen uit het ZW, dus schuin op kop.
Om 09:45 is er niks rustigs meer bij: de wind wakkert aan tot 10 knopen en dat betekent schuimkoppen en een golfhoogte die stijgt tot ca. 1 mtr. Het stampen begint en het buiswater komt al over de boeg heen. En daar zit je dan achter het mooie zonnescherm van Suleyman! Dus we zijn 180⁰ gekeerd, gas teruggenomen en vervolgens alle zonneschermen verwijderd en ramen in de sprayhood geplaatst. Vervolgens weer gedraaid op onze koers van 267⁰ en verder gegaan met stampen tegen de golven in. Als dit een rustige dag is hoe moet het dan zijn op een onrustige dag???
Binnen no-time gaan de ruitenwissers aan en vormt zich een kijkvenstertje op de ramen, Door de rest kun je al heel snel niet meer kijken omdat daar het zout kristalliseert want de zon schijnt volop en het water is snel verdampt.
Het even met wind en golven meevaren hebben we nog een keer herhaald rond 12:00 uur. Je wilt tenslotte even plassen en lunch maken. Heel merkwaardig is dat, varend van west naar oost is er niets aan de hand. De wind is praktisch nul en je deint lekker mee met de achterop lopende golven. Maar als je na 10 minuten weer van oost naar west vaart breekt acuut de hel los. 15 - 20 knopen wind, stampend tegen 1 meter hoge golven en sproeiregens van het buiswater.

vanaf dat punt was het eindelijk rustig

Rond 16:00 uur treedt eindelijk verbetering in. De wind neemt af evenals de golfhoogte. We zijn eindelijk de windtunnel overgestoken, maar nog lang niet veilig. Hadden we aanvankelijk Naxos uitgekozen als bestemming, nu besloten we om van deze kalmte gebruik te maken en door te varen naar Paros, naar de baai van Naousa op de noordpunt van het eiland. Daar lieten we om 20:15 het anker vallen in een absoluut windstille, spiegelgladde baai. Het kan verkeren.
Die dag (donderdag 9 juli) deden we 135 km in 11,7 uur. Nu hadden we natuurlijk kunnen besluiten om de volgende dag wat bij te komen, maar we waren vastbesloten de afstand tussen ons en de windtunnel maximaal te maken. De volgende ochtend hesen we dus al om 06:40 uur het anker om op weg te gaan naar Siros en wie weet nog verder afhankelijk van de omstandigheden.

mist op zee

Dit keer had de Egeïsche zee een nieuwe verrassing voor ons in petto. We werden 's morgens al gewaarschuwd door kletsnatte dekken, maar hadden het nog niet door. Ook toen we de baai uitvoeren een wereld vol grijstinten in, hadden we het nog niet door. Toen we een half uur later een mistveld invoeren hadden we het wel door! Mist! dat is toch iets voor Nederland in de herfst??
Nee dus. Met die hitte op zee verdampt er een hele hoop water en als er een meltemi staat van 20 knopen wordt al die waterdamp wel afgevoerd. Maar als het dan ineens windstil is blijft al dat vocht hangen en als het dan flink afkoelt 's nachts vormt er zich mist. En niet zo'n beetje ook, tot aan Siros zijn we voortgekropen in de mist. Gelukkig heeft alles van een beetje omvang tegenwoordig AIS dus die zien we wel aankomen. Het zijn de kleintjes waar je voor moet oppassen. En natuurlijk lag er zo een pal op onze koers, onbekommerd vissend. Gelukkig zagen we hem op tijd en konden er rustig omheen varen.

ons vluchtbaaitje, idyllischer kan niet.

Onze moderne navigatie bracht ons pal voor de haven van Ermoupolis, de hoofdstad van de Cycladen. Omdat ik wist dat hier druk ferry verkeer is besloten we dat te vermijden en doken 2 km daarvoor in een kleine baai van een eilandje voor de haven. En pas daar kwamen we uit de mist. We hebben daar heerlijk 2 uur genoten van de vroege ochtend  en pas toen was de mist rond Siros opgetrokken en konden we onbelemmerd de haven in waar we vastmaakten aan de buitenpier van de visserijhaven. Een haven in de haven om zo te zeggen.

Ermoupolis: stad van 2 dorpen
v.l.n.r. de werf (wij liggen links daarvan), stadshaven met ferry, de katholieke berg, de orthodoxe berg

En daar hebben we uiteindelijk 16 dagen vastgelegen. De dag na aankomst trok de wind weer aan en is blijven waaien tot zaterdag 25 juli. En wat nog erger was: onze plaats aan de kade bleek een hel te zijn. Al gedurende de nacht werden we wakker van het rollen en trekken van het schip. De volgende ochtend moesten we al vroeg aan de bak om extra lijnen te leggen om te voorkomen dat we of de muur achter ons zouden raken of het bootje van Valerie, onze Belgische lotgenote, voor ons. De dag erna zijn we gaan rondfietsen op zoek naar alternatieve aanlegplaatsen, maar de plaatsen in de stadshaven zijn zo mogelijk nog erger (ooit een 30 meter schip aan de kade zien rollen??) en worden helemaal geteisterd door de binnenscheurende ferries. En de officiële (nooit afgebouwde) Marina is minstens zo erg als waar we nu liggen met als bijkomend nadeel dat het behoorlijk ver van de stad verwijderd is.

4 van de 6 gescheurde dempers

Dus we zijn blijven liggen. Uiteindelijk hebben we € 300 geïnvesteerd in zware rubber dempers (4x), nog zwaardere  RVS veerdempers (2x) en in 4 nieuwe landvasten van 20 mm nadat twee andere landvasten waren kapot getrokken. Uiteindelijk lagen we vast aan 4 kettingen van 10 mm om stalen bolders met 3 lijnen achter, 2 lijnen voor, 2 springen (of is het springs?) en 2 lijnen om de boot aan de kade te houden en het rollen te dempen. Het zijn de laatste 2 lijnen die finaal kapot werden getrokken en waar we uiteindelijk die zware RVS veren in gezet hebben. Maar het helpt wel, zonder die lijnen was het rollen echt niet te hebben, dan schoven de borden van tafel.

lijnenspel voor

en achter

Met lijnen bleven de borden in ieder geval staan, maar krijg je af en toe van die harde rukken.
Gelukkig werd het meeste opgevangen door die veren.

wachten op de ferry naar Piraeus

Je snapt dat we daar hartstikke gek werden. Je kunt helemaal niets doen, niet werken, niet schrijven, niet koken, zelfs niet slapen. Je moet je schrap zetten in bed om er niet uit te rollen. Halverwege de eerste week hebben we tickets geboekt voor de ferry naar Piraeus en via AirBNB een appartementje geboekt in Athene voor 4 dagen. Op donderdag 16 juli zijn we in 4 uur naar Athene gereisd, hebben ons intrek in het appartementje genomen en hebben heerlijk 4 dagen genoten van het moois dat Athene te bieden heeft. En dat is dan ook lang genoeg, want buiten het Parthenon, het Acropolis Museum en het Archeologisch museum is er niet zo veel fraais in Athene. De stad is vies en vuil en afgrijselijk druk en maakt op veel plaatsen een vervallen indruk. Wel vreselijk gezellig, ondanks de crisis zijn de Grieken de slechtste nog niet. Heel veel goed gevulde terrassen en restaurants. Volgens ons is er geen Griek die thuis koffie drinkt. Zoals de Turken thee (gaan) drinken zo drinken de Grieken hun "Frappe" op een terrasje of koffiehuis.

het Parthenon met nog een paar anderen

met Nikolas de restanten bekijken van de
hoogtijdagen van Siros

Maandag 20 juli, 's avonds om 22:30 leverde de ferry ons weer af in Ermoupolis en 20 minuten later stonden we weer op de kade naast ons bootje dat onverdroten verder danste alsof we niet weggeweest waren. We werden verwelkomd door Valerie die ons vertelde dat afgelopen zondag het absolute dieptepunt was geweest met 35 knopen wind en waarbij 4 (oude) dempers op de voorlijnen en 2 op de achterlijnen compleet gescheurd waren en de eerste van 2 lijnen was kapot getrokken. Gelukkig hadden we onze Griekse overbuurman Nikolas gevraagd een oogje in het zeil te houden en deze heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten en nieuwe lijnen, dempers, kettingen etc. gelegd.

en natuurlijk ook de stad bekeken

Dinsdag hebben we alle alternatieven op tafel gelegd. Een daarvan was zelfs dat we Juliette op de veerboot naar het vasteland zouden zetten en dat ik samen met Nikolas de boot zou overvaren. Alles beter dan hier blijven! Maar net op tijd diende zich een lichtpuntje aan in de voorspellingen. Zouden we zaterdag dan toch echt kunnen varen?? De dag erna bleken zelfs zaterdag en zondag mogelijkheden te bieden en op donderdag namen we het stoutmoedige besluit dat we, wat er ook zou gebeuren, al op vrijdag rond het eiland zouden varen naar de baai van Finikas aan de westzijde om zaterdagmorgen zo vroeg mogelijk te kunnen vertrekken naar Poros, een eiland aan de zuidzijde van de baai waar ook Athene aan ligt. En al die tijd lagen we nog gewoon te rollen, maar in de nacht van donderdag op vrijdag kwam daar plots verandering in. We werden midden in de nacht wakker van de stilte! Geen gierende wind meer, slechts 10 knopen., geen piepende veren meer, het rollen had opgehouden.

Vrijdag 24 juli stonden wij al vroeg te werken. Met putsen vol zeewater werd het schip ontdaan van de zwarte vuiligheid die je overal in de haven vind en afkomstig is van een grote opslag van straal afval bij de scheepsreparatiewerf vlak voor ons. Een mengsel van grit en roest dat overal doordringt en met die harde wind in grote hoeveelheden over de haven wordt verspreid. Een emmer schoon zeewater verandert terstond in zwarte drab en er waren er heel veel nodig om het schip weer toonbaar te maken. Daarna de tuinslang erop om met het dure zoet water (€ 2,50 per 100 liter) de boel na te spoelen. Eenmaal schoon hebben we alle kettingen, veren, dempers en lijnen losgemaakt en zijn eindelijk vertrokken uit Ermoupolis, hoofdstad van de Cycladen eilanden, kampioen van de Meltemi.
Direct buiten de havenhoofden kregen we het nog even moeilijk, maar zodra we een zuidelijke koers om het eiland konden inzetten hadden we geen last meer van wind en golven en werd het een kalme tocht naar Finikas, de tweede stad van het eiland Siros aan de westkust. Daar lieten we het anker vallen in een rustige baai vlak boven de marinehaven. Vergeten waren de wind en de golven, dit was het leven zoals het behoorde te zijn!

zonsopgang boven Finikas

De volgende ochtend waren we vroeg aan de bak: om 05:50 stonden we op en om 06:20 hesen we het anker op een windstille morgen en vertrokken in westelijke richting. De zon kwam achter ons op boven de bergen van het eiland, een prachtig gezicht. En dit keer leken de voorspellingen uit te komen, het bleef een rustige tocht tot aan de doorvaart tussen de eilanden Kea en Kythnos waar de zee wat onrustiger werd, maar nog steeds geen problemen. Aan het eind van de rit, met de haven in zicht, wordt het nog even serieus. In het laatste uur trekt de zuidelijke wind weer aan tot 20 knopen en krijgen we weer serieuze deining dwars op het schip. We zijn 1800 toeren gaan varen (9 knopen) en recht op Poros af blijven koersen.

door het kanaal van Poros

En dan rond je die laatste rots en is de wereld ineens anders. De wind valt weg, de temperatuur stijgt enkele graden en je vaart in het smalle kanaal dat het eiland Porors scheidt van de Peleponnesos. Een prachtig gezicht: 3 km. kade vol met boten en bootjes en daarboven het stadje Poros tegen de berg aan geplakt. Wij hebben voorlopig onze bekomst van betonnen kades en zijn doorgevaren naar de baai achter het stadje waar we uiteindelijk ons anker hebben laten vallen in 3 meter water langs een verlaten stukje wal. West van ons een vervallen werfje, oost van ons een meestal leeg strandje en uitzicht op de stad en al die voor anker liggende bootjes.

In Poros zijn we drie nachten blijven liggen. Overdag zwemmend en poetsend om het laatste Ermoupolis vuil kwijt te raken, 's nachts heerlijk slapend om al die verloren uren in te halen.

En daarna?? Dat is een verhaal voor de volgende blog!

uitzicht op Poros vanaf onze ankerplaats